Thuisforum.be

annekeHU schreef:Hoog tijd om Els, de blindenbegeleidster er terug bij te halen... hopelijk kan die Peggy doen begrijpen, dat het leven verder gaat! En dat ze moet stoppen met zo moeilijk te doen.

Hoe het komt dat dat nog niet gebeurd is of waarom daar nog geen psycholoog of dokter of sociaal assistent is langs geweest is mij ook een raadsel

Ik denk inderdaad dat ze de harde aanpak van Els nodig heeft om hieruit te komen.

Ik snap echt niet dat niemand daaraan al gedacht heeft .

'Ze zakt elke dag dieper en dieper weg' zei Rosa... dan doet ze het volgens mij toch bewust want ze kan perfect reageren op Toon, Peter, Femke,... ze WIL gewoon niet.
Awel, gewoon laten liggen zou ik dan denken. Op den duur zal ze wel hulp moeten vragen aan eender wie die er toevallig is.
1 brok zelfmedelijden = Peggy

Peggy moet toch eens leren beseffen dat de wereld niet rond haar alleen draait. Peter heeft ook nog een job en Tom (zijn job, zijn relatie) is nu ook het slachtoffer omdat ze alleen haar lieveke rond haar heen wilt. Komaan, dat kan toch niet zo'n gedrag maar dat ze maar lekker verder doet zodat ze Peter nog meer van haar wegduwt en hij meer zal beseffen dat hij bij Femke hoort want zo'n situatie is te verstikkend.

jessie V. schreef:Ik denk inderdaad dat ze de harde aanpak van Els nodig heeft om hieruit te komen.

Ja. Eerste keer was dat ook hetgeen dat helpt. Denk dat het betuttelende van Rosa enz. een totaal verkeerd effect op haar hebben.

Lazylady schreef:Nu begint ze wel serieus te overdrijven hoor

Alsof het zo leuk is om voor een tweede keer op korte tijd blind te worden. Het is niet zo dat er een boekje bestaat waarin de regels staan hoe men moet reageren wanneer men blind wordt, laat staan wanneer er afstoting van donorhoornvlies gebeurt na een operatie die aanvankelijk succesvol leek, dat men dient te volgen wanneer men het onderwerp blindheid aansnijdt in fictie. Ze heeft gewoon wat tijd nodig! Maar nee, haar mama wil dat ze na enkele dagen de draad weer oppikt alsof het de normaalste zaak van de wereld is om blind te worden.

tvx1 schreef:Alsof het zo leuk is om voor een tweede keer op korte tijd blind te worden. Het is niet zo dat er een boekje bestaat waarin de regels staan hoe men moet reageren wanneer men blind wordt, laat staan wanneer er afstoting van donorhoornvlies gebeurt na een operatie die aanvankelijk succesvol leek, dat men dient te volgen wanneer men het onderwerp blindheid aansnijdt in fictie. Ze heeft gewoon wat tijd nodig! Maar nee, haar mama wil dat ze na enkele dagen de draad weer oppikt alsof het de normaalste zaak van de wereld is om blind te worden.

Daar ben ik het zelf ook mee eens, maar wat ik bedoelde was dat ik vond dat ze overdreef door Peter echt constant bij haar te willen hebben. Mag die man zelf ook nog een beetje leven?

En gaan werken.

tvx1 schreef: Alsof het zo leuk is om voor een tweede keer op korte tijd blind te worden. Het is niet zo dat er een boekje bestaat waarin de regels staan hoe men moet reageren wanneer men blind wordt, laat staan wanneer er afstoting van donorhoornvlies gebeurt na een operatie die aanvankelijk succesvol leek, dat men dient te volgen wanneer men het onderwerp blindheid aansnijdt in fictie. Ze heeft gewoon wat tijd nodig! Maar nee, haar mama wil dat ze na enkele dagen de draad weer oppikt alsof het de normaalste zaak van de wereld is om blind te worden.

Nee, haar moeder wil haar uit haar selectief isolement halen.
Peggy is een verwend nest - altijd geweest.
De ene keer te zot en de andere keer te bot - eet nog steeds choco met haar vingers uit de pot.
Claimt andere mensen, maar zonder het tot een gesprek te laten komen - haar paniekerige 'lieveke' is het enige woord dat er uit komt.

En natuurlijk is het niet leuk om voor de tweede keer blind te worden - maar voor haar omgeving is dit ook een zware beproeving.
Iemand zou haar moeten zeggen dat zij en haar moeder met vuur aan het spelen zijn - 1 dezer is Peter weg.
En ik zou hem nog begrijpen ook (al is het me nog steeds een raadsel waarom hij met Peggy getrouwd is, maar gedane zaken nemen geen keer).

johan1969 schreef:En gaan werken.

Ja, ook al!

Wat een scene gisteren toen Rosa een ontbijt bracht !!! 'T mankeerde er nog aan dat ze onder een brug lagen ; dat moet daar fris ruiken in dat salon!

Elke keer als ik Peggy bezig zie, moet ik altijd aan een klein kind met verlatingsangst denken.
Aan een 2,5-jarige kleuter die aan de schoolpoort om mama's/papa's been hangt en met geen stokken op de speelplaats te krijgen is.

Hoe boertig kan je zijn om te vragen aan iemand om meter te mogen zijn! En dan wat, ga je op den duur ook bezoekrecht eisen??

Ze wentelt zich in zelfmedelijden, stelt zich verschrikkelijk aan en profiteert er ondertussen nog eens dubbel en dik van.

Die blindheid wens ik niemand toe maar Peggy blijft de verwende teut die als het haar uitkomt
dingen van een ander afpakt, zoals bijvoorbeeld : mannen.

Het ergste : een kindje krijgen,laten aborteren omdat ze de vader niet kon strikken, dat moet dood. Simpel.
Ann redt het leven van Sandrientje door adoptie.
Dat kind stond ook de lange reizen in de weg maar haar eigen moeder mocht het niet bijhouden.
Ze wil haar eigen kindje daar niet zien als ze tussendoor thuis is.
Dan pakt ze achter ieders rug om de man van haar zwangere zus alsnog af, die niet wist dat hij de vader was.
Eens dat gelukt sleept ze de adoptiemoeder doodleuk voor het gerecht...ach ja, ze wil dat kind weer wel.

Tot zover het visitekaartje van Peggy.