Diann schreef:'k heb er geen probleem mee dat die foto's online staan
Maar de andere liefst niet hé
Uitsluitend bestemd voor de aanwezigen
wees gerust diann, deze foto's zijn de enige die echt voor publikatie vatbaar zijn. De andere foto's zullen enkel bestemd zijn voor de aanwezige forummers
Karess??? en wat gaat die dan doen?
Pfuh! niet eens bang hoor!
Voor de foto's: ik heb een deel doorgestuurd maar dat neemt te veel tijd om het een per een te doen dus gaat gerrit ervoor zorgen. Hij heeft alles of bijna (zijn mailbox zit vol)
met een geusje in de hand en lcd soundsystem (playing at my house) zou een kort verslagje niet onoverkomelijk mogen zijn, dus here goes
enkele vaststellingen:
rw mag 'van zijn godsdienst' geen pintjes hijsen
rw heeft inderdaad een baard
never trust de chien
tine mag dan 'oma' zijn, edoch, een bavetje kan soms handig zijn!!
de 2 personen die -uit de goedheid van hun hart- op prospectie gingen voor een eetgelegenheid, hebben zich uitstekend van die taak gekweten (ja momo, we mogen ons hier niet laten doen)
gerrit rookt enkel maar sporadisch (@evelien: gelooft em vooral niet)
het thuisboekje is onmisbare lectuur (zij het iets wat gedateerd)
de spaghetti in de kokaboora: doe je beter niet
valda kan een duveltje wel smaken
pearl heeft schone fotootjes op hare gsm (lappenkatje, nog een lappenkatje én -het wordt steeds beter- manon en ann in twintigvoud>> respect)
jussi heet jussi heet jussi
de frank daarentegen.. (diene noemt ni frank)
mechelen is saai
en het regende
maar het was vooral HEEL plezant
en voor de volgende meeting >>de gentse feesten, ja????
Reizen per trein, ’t is voor R.W. geen dagelijkse evidentie.
Eeuwen geleden werd er wel een jaartje naar Brussel gespoord, en daarachter nog een jaar naar Antwerpen. En zo af en toe een keertje naar de kust of naar andere West Vlaamse oorden. Maar toch, maar toch . . .
Gelukkig was er nadien de Japanse mijnheer Toyota, die zo goed was om zijn “Heilige koe” uit te vinden. En die ook nog te dopen met zijn eigen naam.
Omdat een mens echter nooit te oud is om te leren: op dus naar Mechelen voor de tweede bijeenkomst van het THUISforum.
Na enig opzoekwerk aan de pc waren er al meteen twee mogelijkheden om de verplaatsing te maken van hieruit.
Ook de info in het station van Genk gaf dezelfde mogelijkheden. Bovendien wees een collega mij ook nog op een derde mogelijkheid om de trip te doen vanuit het Oostelijk Front.
Vertrekken in Hasselt bleek evenwel de makkelijkste gang van zaken, omdat bij de terugkeer mijn auto daar ook omzeggens vertrekkensklaar zou staan.
(Vertrekken in Genk, dichter bij huis, blijft een probleem qua aansluitingen en wachttijden.).
Het is dus zaterdagochtend, 5:20 h. en enig ongemak laat zich gevoelen. Uit bed dus maar voor een sanitair bezoek. Meestal hoor ik op dat uur al een resem vogels fluiten, doch nu stond de volumeknop van de lieve beestjes duidelijk nog op nul.
Terug naar bed, dat zou te gek zijn. Meteen een douche dan maar. Ontbijt, een achtergebleven interview in de Humo lezen, vrouw en dochter uitwuiven, en zelf omstreeks 8:00 h. op weg naar Hasselt.
Dit is dus al een rit van +/- 35 minuten. Ik had vrijwel meteen een goede parkeerplaats aan dat station.
Aan de balie neem ik mijn treinkaart voor het traject Hasselt – Antwerpen, met overstap in Berchem, om vandaar over te stappen richting de Maneblussers-stede.
Het weer laat zoals verwacht en aangekondigd behoorlijk te wensen over. Dat zullen we er hoe dan ook moeten bijnemen.
Omdat het nog iets te vroeg is voor de instap, doe ik nog een wandeling van een paar honderd meter heen en terug.
Aan een vitrine hangt er een reclame met de boodschap:”Beleg in alle discretie.”
Ik daar dus naar binnen, en ik vraag aan het meisje achter de balie om twee broodjes. “Ene mee hesp, en ene mee kiees,” zeg ik zo vriendelijk mogelijk.
“De Panos,” zegt ze, “dat is hier honderd meter verderop.”
Terug buiten zag ik wat het probleem was. Dit was dus een bankfiliaal. Tja . . . . .
Mijn trein vertrekt om 9:19 h.
Op die trein, die als vertrekpunt Genk heeft, zit al behoorlijk wat volk. Elk individu tellen zou onbegonnen werk zijn, dus maak ik een ruwe schatting en kom uit op een kleine duizend reizigers.
Op de bank waar ik alsnog alleen zit, komt tegenover en naast mij een Turks gezin zitten. ’t Is te zeggen: de papa naast mij, dochtertje en zoontje en mama tegenover mij. Vooral het meisje, vijf jaar schat ik haar, neemt mij meteen enkele keren zeer scherp op. Ik zie het kind denken: ‘Tiens, tiens, ERWEE . . . is vandaag ook mee.’
Het zoontje staat al na twee minuten met zijn linkerschoen op mijn rechterschoen, en wordt door de papa aangemaand weer te gaan zitten. Niet dat ik Turks begrijp, maar ogen en lichaamstaal zeggen natuurlijk veel, zoniet alles.
De trein komt in beweging, volgende stop is Diest. Opnieuw zo’n duizend mensen stappen op. En rijden maar weer, richting Landen. Hier loopt het aantal passagiers naar de drieduizend. Denk ik.
Volgende halte: Aarschot. Daar moeten nu zo ongeveer vierduizend reizigers aan boord zijn. Dan gaat het de provinciegrens met Antwerpen over.
Stop in Heist-op-den-Berg. ’t Is dan wel geen Muur, die berg, maar ik zit toch wel een beetje in met die treinbestuurder. In de stad van Polle Pap (Paul Michiels) (Soulsister, weet je wel?): nog maar eens een duizendtal reizigers erbij.
Die beestjes in de Antwerpse Zoo gaan vandaag overuren mogen doen.
Een oudere mevrouw vraagt mij of de volgende halte Lier zou kunnen zijn.
Zoveel weet R.W. er nog wel vanaf, en ik stel haar gerust. Als ze er daar afwil, mag dat. (Als dat nu al geen ultieme vorm van democratie is?)
Lier. De stad van Felix Timmermans, Walter Grootaers en Marleen Vanderpoorten, mijn voormalige superbazin, die inmiddels terug verwezen is naar de eigen stad om daar haar Zimmertoren weer te promoten . . .
Het totaal aantal reizigers moet nu zowat in de buurt komen van, ik schat: 6.428. Jawadde!!!
De volgende halte wordt mijn eigen voorlopige einddoel: Berchem. (10:19 h.)
Ik begeef mij naar een ander spoor. Hier is het een kwartier wachten op een aansluiting. Eindelijk tijd voor . . . een sigaartje.
Vaststelling: deze trein gaat tien minuten later vertrekken dan de oorspronkelijke informatie aangaf. Joost mag het dan al niet weten, die mannen van zo’n infobalie, die peecee’s . . . have my very doubts, zinne!!!
Die trein moet mij dus in Mechelen brengen. Nieuwe vaststelling hier: hoe kan de NMBS winst maken met slechts 43 mensen aan boord? Enfin soit. Wijllie weg.
Chien A. van het forum, had mij per pb nog laten weten dat ik zou passeren aan het stadion van KV Mechelen. Sorry Chien, dat stadion niet gezien. Die machinist dacht voorzekers dat hij op weg was met de Space Mountain Mission 2 in Disneyland Paris.
In één ruk gaat het naar Mechelen 1, zoals dat schijnt te heten in het vakjargon. Hoe dat dat mogelijk is, R.W. weet het niet, maar die trein arriveert exact op het vooraf aangegeven uur in dat station. Om 10:54 h. dus.
Mijn hartslag en mijn bloeddruk dalen zienderogen als ik aan de afgesproken uitgang Frank zie staan. Hij moet nog even wat Euro’s uit de muur halen, we wisselen een paar korte zinnen, en we wachten in alle rust, Frank cool as ever, op de andere forumleden. Die komen dan ook druppelsgewijs van tussen de schuifdeuren van die uitgang.
Het weer gaat dus te wensen overlaten. Echt ziiten we daar niet mee in.
Doch Bart Somers, burgemeester van en te Mechelen, heeft daar wel zo zijn conclusies uitgetrokken. Hij heeft zich op maandagochtend, first thing - 9:00 h., dan ook meteen begeven naar de dienst Bevolking van zijn eigen stadhuis, om daar zijn naam te veranderen in “Barre Winters”.
Het clubje groeit gestadig aan, we maken kennis, stevige handdrukken of dikke kussen, we kijken, omwille van de miezerige weersomstandigheden, maar meteen uit naar een leuk café. Ver wandelen hoeft niet. De Maneblussers onnodig doen panikeren is ook al niet nodig.
Aanvankelijk lijken we wel op een volleerde groep Getuigen van Jehovha, doch, alweer is dat verre van onze bedoeling.
Met vijftien rond een stel bij mekaar geschoven tafeltjes. We zijn behoorlijk inventief.
Tine was duidelijk THUIS weg. Jussi (Gilbert?) kwam meteen over als de mannelijke spraakwaterval. Of was dat zijn vrouwelijke kant?
Natuurlijk was zijn eerste doelstelling om “de verse Mechelse moeders te koessen”.
Op weg van het station naar het café: jammer genoeg géén verse moeders gezien.
Ook in Mechelen hangen de verse moeders namelijk niet aan de lantaarnpalen of in de bomen.
Blijkt wél uit de kennismaking met Jussi (Robert??), dat hij, verdomd als het niet waar is, al zo’n dertig, veertig, vijftig, zestig, (who knows?), keren op bijna armlengte afstand, omzeggens aan mijn deur gepasseerd is. Zo zie je maar.
De oudere leden vinden mekaar. De jongere leden vinden mekaar. We vinden het jammer dat enkele forumleden, wegens welke redenen dan ook afwezig zijn.
Jammer, driemaal jammer? Volgende keer beter (??). Enfin soit.
Sober als we zijn, blijft het hier bij twee drankjes. Er wordt uitgekeken naar een zaak om de innerlijke mens te gaan versterken, zodat de uiterlijke mens niet door de Mechelse straten moet gaan dwalen zoals je dat kan verwachten van een groep Mozambiquekanezen: afgeleefd, verschrompeld, de dood in de ogen kijkend.
Op een of andere hoek vinden we een zaak, dank aan de meisjes Momo & Pipilotti Rist, die dat voor ons wisten uit te pluizen. Iedereen koos, volgens de eigen voorkeuren een menu.
Jussi (Raymond???) en ikzelf kozen voor de vol-au-vent met frietjes. Natuurlijk was het even wachten op de schotels. Dat wachten kan voor sommigen wel even uitlopen. En zo rustig als het daar was, bij onze aankomst, zo zag je al na een vijftal minuten de ambiancemeter aan hoogte winnen. We zaten daar goed!!!
De borden leeg gesmikkeld, de serveerster kwam op een moment al vragen om te betalen. De zaak ging tijdelijk even sluiten. Wij weer naar buiten, en onder leiding van Pipilotti Rist gingen we dan toch maar beginnen aan een stadswandeling.
Ik moet zeggen: dat meisje deed dat goed. Zeer goed. De Chien kan daar nog van leren.
Op weg van het restaurant naar de binnenstad, krijg ik plots en zeer onverwacht, de gsm van Sarita in mijn handen geduwd. Verassing alom, want wie heb ik aan de lijn????: niemand minder dan ons aller Just me. Nou ja, ons aller . . .
Maaaaaar dat was natuurlijk wél een ontzettend leuk, verrassend moment.
Wij t h u i s weg, zij en haar vriendin ook niet t h u i s . . . very big surprise om van ginder ver (. . .) de stem te horen van één van mijn leukste kompanen en tv1- Thuisforum-strijdmakker, en dus all round-lid van het fenomenale R.W.-team. Waar is de tijd?
Verder op weg langs de Sint Rombouts en over ‘den Bruul’. En ik maar uitkijken of er daar nu toch nergens geen verse moeders te bespeuren vielen, zodat de Jussi (Michel-Michiel???) eindelijk aan ‘het koessen’ kon beginnen.
We kwamen weer aan in de stationsbuurt, nog maar een drankgelegenheid binnen: La Flëche.
Niet de Brabantse Pijl. Niet de Waalse Pijl. La Flëche. Ik had er een leuk gesprek met Pipilotti Rist over het leven zoals het is, met of zonder godsdienst of biertje . . .
En daarna ook het langverwachte praatje met Valda, over het schoolse muziekleven zoals het is.
Met Sarita ging ik even de straat over om te kijken hoe dat nu juist zat met die vertrekuren van de treinen huiswaarts. Ik wil hier dan ook nogmaals herhalen en bevestigen dat dat uitje mij op dat moment bijzonder veel deugd gedaan heeft. Ik was dan al zowat de klok rond uit mijn bedstee, en de frisse Mechelse buitenlucht (jawel Bartje, go for that change!!!), die frisse neus halen, onder het motto: Sarita samen met R.W. – dat was zondermeer OK.
Pipilotti Rist, met ware P.R.-allures, loodste ze ons dan naar een Bowlinghall. Tijdens de wandeling ging zowat iedereen gaan bowlingen. Wie heeft er nu eigenlijk meegedaan? En wie heeft er nu eigenlijk gewonnen?
Uiteindelijk wist ik dus wat ik al heel de dag zo graag geweten had, de terugweg zou gaan via Leuven, samen met Jussi (Wim?????), Eveline en Gerrit. En die bowlingballen bleven maar rollen, als nooit te voren. AMAI!!!
Een bijzonder leuke babbel had ik ook nog met Momo. Over het studentenleven zoals het is, de West-Vlaamse steden en oorden, zoals ze zijn.
Maar op dat moment maakten er al enkelen aanstalten om terugreis aan te vatten.
Ik begon het stilaan een beetje sneu te vinden dat we over heel de dag, in heel die stad, nu nog altijd geen enkele verse moeder gezien hadden, zodat Jussi (Karel, Wilfried, Guy?????), alsnog aan “het koessen” kon gaan.
19:30 h., we vertrekken met de restfractie richting station. Zowat de helft van de groep is dan al weg. Al die diverse treinen kunnen nu eenmaal niet allemaal gelijk
weg uit zo’n station.
Wandelend terug op weg. “Nee, nee, nee, niet met ons.”, zeiden de verse moeders. Er was dan ook alweer, nog steeds niet, gedoeme toch!!!, geen enkele verse moeder te bespeuren. Ik hoop dat Jussi (Theo?-Vital??-Lambert???), er zijn slaap niet voor heeft gelaten.
Afscheid van de mensen die naar hun Oost- of West-Vlaamse grondgebied terugreisden. We bleven achter, een beetje verweesd, met G.B., Eve & Gerrit, Jussi (Björn? -Jean Pierre???-Marcel?????), en jawel hoor, R.W. was daar ook nog altijd mee.
Het beste wat je kan doen als je een trein gevonden hebt die je naar huis wil voeren: je kan daar maar beter opstappen. G.B. deed dat richting Brussels. Het resterende kwartet deed dat richting Leuven. Vertek 19:59 h. Goed en wel gezeten werd het nog een leuk achteraf-praatje. Die machinist deed perfect wat hij moest doen: ons veilig afzetten in de universiteitsstad. (Hij zou begot niet anders gedurfd hebben. Ook al omdat hij het zich nu eenmaal niet kon veroorloven een vrouw en drie kleine gabbers achter te laten.)
Afscheid van Eve, Gerrit en Jussi (Eddy? – Gaston?? – Leon???). Ook op die trein of in Leuven-station overigens alweer geen enkele verse moeder gezien om “te koessen”. Djudedju!!!
‘Waar zouden de verse moeders heden ten dage toch maar zitten?’, flitste het nog even door mijn hoofd.
Ik moest dus nu het laatste deel van de trip alleen afhaspelen, richting Hasselt. Ik moet zeggen: een goed woordje naar de NMBS toe is hier absoluut op zijn plaats. Want wat bleek na het inkijken van de tabellen: die trein stond daar verdorie al klaar!!! Op zoveel meeval kan zelfs Helmut Lotti niet altijd rekenen. Een 16+ dus voor ons nationale treinbestel. Wat zeg ik: gewoon een 20 op 20 voor die mannen.
Ik arriveer zowat om 21:24 h. in Hasselt.
Mijn Toyota staat nog exact op dezelfde plaats waar ik hem ’s morgens had achtergelaten. Ook maar een pluim voor die Japannerkes dus.
Even voor 22:00 h. komt R.W. aan in het Oostelijk Front.
Na een lange, spannende en leuke dag terug T H U I S dus.
*** Voorstel voor een volgende: de Limburgse Maasstreek. Is dat wat?
"Slagen in de liefde is nu wel het moeilijkste dat er is." (Jenny Verbeeck)
"Weet je wat 't is? De wereld zit verkeerd ineen, dat is 't!" (Frank Bomans)
"Dieje van Sanitechniek heeft een fuite" (Angèle Backx)
De andere foto's zullen enkel bestemd zijn voor de aanwezige forummers 
Durf niet, hé. 
:P:P
