En een kind dat opgroeit met twee ouders die tegen elkaar niet praten lijkt me helemaal niet wenselijk.
Het is ook niet duidelijk hoe Bob dit ziet, als hij erkend wordt als vader heeft hij alimentatieplicht en bezoekrecht.
Dat eerste zal geen probleem zijn, maar ik vraag me af wat hij van het tweede verwacht: elk weekend een dag, een heel weekend om de twee weken, co-ouderschap?
Of Leo gewoon altijd bij hem?
In theorie beslissen rechters 'wat het beste is voor het kind', maw ze gaan er vanuit dat kinderen best met twee ouders opgroeien, co-ouderschap dus.
Maar als de relatie zo verziekt is dat er nooit enig overleg is tussen de ouders, wordt het kind ook wel vaak aan 1 ouder toegewezen en krijgt de ander bezoekrecht.
Als ik zie hoe hij dat kinderbedje (waar had hij dat opeens vandaan trouwens???) naast zijn bed had gezet, alsof kleine Leo elk moment kon arriveren, dan vrees ik dat Bob toch wat realiteitszin mist.
Bob is maar beginnen dromen over zijn zoon nadat hij in school kennis heeft gemaakt met een hoogbegaafde jongen. Hij is als de dood dat hij de kans zal missen om een hoogbegaafd kind, want dat verwacht hij van die baby, niet zijn zoon zal kunnen noemen. Hoe dwaas Tamara ook is, ze doet er heel verstandig aan om Bob niet als vader van haar zoon te willen erkennen, toch niet zonder slag of stoot. Bob heeft inderdaad al heel wat (opdringerige) moeite gedaan om na die leuke ervaring in de klas van Christine greep te krijgen op "ZIJN ZOON". Geen enkel moment heeft hij er nog aan gedacht dat hij meteen de relatie met Tamara verbrak toen ze trots als een pauw vertelde dat ze zwanger was. Respect, wie, wat, waar, waarom? Toch niet voor Bob en zijn vaderschapsclaim?! 
En kleine Leo slachtoffer??? Ja, van Bob's plotse ommekeer! Manneke toch!