Christel schreef:
Daar heb je een heel goed punt, dat zal inderdaad de reden wel zijn...
Ik heb gewoon een probleem met de gesloten manier waarop hij dat alles brengt, denk ik.
Hij is volgens mij het enige personage wat van "vlees en bloed" overgaat op "robotstand" zodra er iets gebeurt. Zelfs zijn peptalks tegenover Rosa en Waldek komen er momenteel geforceerd uit in mijn ogen, waardoor ik vooral zin krijg om hem eens door elkaar te schudden als hij weer eens iets te zeggen heeft..
Tegen Rosa en Waldek zegt hij de dingen die hij geloofde en nodig had toen zijn dochter stierf. Elkaar nodig hebben en steun zoeken, de liefde die hij toen vond bij Marianne. Alleen hij gelooft ze niet echt meer denk ik. Of hij weet dat hij het nu gewoon zelf niet doet.
Als hij alleen is zie je hoe hard hij lijdt. Hij wil eigenlijk niet weg maar kan zich niet over zijn principes zetten, dus hij doet die dingen die je doorloopt als je weggaat. Zoals dat lijstje waar hij opschreef wat van hem is. Toen zag je echt zijn verdriet. Hij staat op het randje om toe te geven, om gewoon te zeggen. Weet je? Ik blijf gewoon. Ondanks alles. Maar dat kan hij niet. En daarom is hij zo hard, want hij heeft schrik dat als Ann of Marianne de twijfel in zijn ogen zien, hij een vogel is voor de kat. Want vertrouwen is altijd zijn stokpaardje geweest, hij wil dat nu negeren maar dan bedriegt hij alleen zichzelf.
Oké, even tegen mezelf: Het is maar een reeks.
