Thuisforum.be

Caligula schreef:Die relatie tussen Sam en haar moeder blijft ook zo houterig en stijf, daar mag toch ook wat verandering in komen vind ik.

Zelf zag ik bitter weinig verschil tussen het gedrag van Sam naar Simone of naar Yvetje . Cold as ice.

Naar Yvette toe kan ik nog wel begrijpen maar naar Simonne? Het is haar moeder en ze is even veel bedrogen als Sam.
Sam is en blijft een rare en ik weet niet of Tim hier (nog maar eens) de juiste keuze gemaakt heeft.

Het leek even de goede kant uit te gaan met Sam; fietstochtjes met Simonne, vrolijk naar de jubilée... Maar het lijkt wel alsof de situatie zich hoe langer hoe meer weer omkeert. Ze is weer zo gesloten naar Simonne en Tim toe. Ik heb echt alle begrip voor het feit dat ze het moeilijk heeft, maar de manier waarop ze daarmee omgaat vind ik te stug voor woorden. Alle moeite die Tim voor haar doet en al gedaan heeft, lijkt bijna voor niks te zijn geweest. Met Sam gaat hij telkens 1 stap vooruit, om er vervolgens weer 3 terug te zetten...

Simonneke loopt op de tippen van haar tenen als ze met dat gestoord mens praat !

ik kan geen hoogte van haar krijgen

Het wordt steeds duidelijker dat Sam gewoon niet weet wat zij eigenlijk wil. Spijtig voor Tim dat hij dat nog altijd niet in de gaten heeft.

Ik kan Sam ook niet meer volgen, ze heeft nu haar moeder gevonden en weet nu dat ze geen ongewenst kind was wat is haar probleem nu nog? Gevoelens verdwijnen niet van 1,2,3 dat is te begrijpen maar als ze tenminste eens over haar gevoelens zou praten en eerlijk zijn hierover dan zou haar omgeving haar kunnen begrijpen en helpen. Ze heeft steeds gedacht dat haar moeder haar nog niet wou maar nu lijkt zijzelf die moeder te worden, wenst ze haar kind nu hetzelfde toe.

Sam leek vandaag minder "zwanger" (dik) dan gisteren. Haar gezwam en getwijfel groeit wel duchtig aan.

Dat gedoe met Sam zal nog maanden aanslepen want nog steeds voelt ze haar niet klaar voor het moederschap. Hoe zal dit aflopen?

zanacht schreef:Dat gedoe met Sam zal nog maanden aanslepen want nog steeds voelt ze haar niet klaar voor het moederschap. Hoe zal dit aflopen?

Met een bevalling en een stralende Sam en een gelukkige Tim.

Het is in elk geval al een hele stap vooruit dat Sam heeft willen praten met Simonne, en haar twijfels heeft uitgesproken. Wat ze nu voelt, kan inderdaad helemaal veranderen als ze haar kindje eenmaal in haar armen heeft.

Volgens mij werken ze naar een postnatale depressie toe. Ze heeft nu al een prénatale depressie. In feite is Sam gewoon depressief. Ze zal wel een postnatale depressie krijgen, met alles erop en eraan. Op zich geen slecht thema om uit te werken. Komt niet vaak aan bod.

Soapseut schreef:Volgens mij werken ze naar een postnatale depressie toe. Ze heeft nu al een prénatale depressie. In feite is Sam gewoon depressief. Ze zal wel een postnatale depressie krijgen, met alles erop en eraan. Op zich geen slecht thema om uit te werken. Komt niet vaak aan bod.

Heeft Nancy dit niet al gehad of vergis ik mij?

Voor mij hoeft een postnatale depressie echt niet.
Als ik terugdenk aan de 'depressie' van Ann, die van de ene dag op de andere gewoon over was, laat Sam dan maar gewoon haar kindje krijgen en daar heel blij mee zijn.

Of Sam nu in een prenatale depressie zit, is mij niet duidelijk.
Ze is onzeker, heeft haar twijfels en houdt erg vast aan het feit dat ze vroeger nooit kinderen wou, maar een depressie zie ik niet echt.

Ben toch wel benieuwd hoe dit verder verloopt - hopelijk keert het tij en kan ze toch nog van haar zwangerschap gaan genieten.

satine schreef:Voor mij hoeft een postnatale depressie echt niet.
Als ik terugdenk aan de 'depressie' van Ann, die van de ene dag op de andere gewoon over was, laat Sam dan maar gewoon haar kindje krijgen en daar heel blij mee zijn.

Of Sam nu in een prenatale depressie zit, is mij niet duidelijk.
Ze is onzeker, heeft haar twijfels en houdt erg vast aan het feit dat ze vroeger nooit kinderen wou, maar een depressie zie ik niet echt.

Ben toch wel benieuwd hoe dit verder verloopt - hopelijk keert het tij en kan ze toch nog van haar zwangerschap gaan genieten.

Alleen in thuisdorp bestaan er magische pillen waar je van de ene dag op de andere 'geneest' van depressies, miraculeuze herstellingen waar de patiënt een jaar nadien al vrolijk rondhuppelt, terwijl die aanvankelijk nooit meer zou kunnen lopen.

Wat Sam betreft: Een depressie is misschien wel een groot woord, maar je kunt haar bezwaarlijk "gelukkig" noemen. Een dipje tijdens een zwangerschap kan iedereen eens hebben, maar als ik haar bezig hoor: "ik ga dat niet kunnen." & "ik ga alles fout doen." Een beetje twijfelen zal wel normaal zijn, maar dit gelijkt toch meer op doemdenken.
Sam trekt zichzelf wel heel erg naar beneden.

En het lijkt er precies ook op dat ze zichzelf verplicht om zich sterk te houden tegenover Tim, terwijl ze dat helemaal niet is. Zoals bij het kiezen van dat behangpapier & die buggy.