Stan heeft dan ook al heel wat meegemaakt.
Scheiding van zijn ouders, van Australië naar België, zijn vader die overlijdt met de stempel 'verkrachter', troubles met Emma en Jens, nog meer troubles met Danny.
Zus drie maanden weg met mama, zus in de psychiatrie.
Oma die opeens terug veel aanwezig is, maar geen doetje blijkt te zijn. Maar wel goed voor haar kleinkinderen.
Oma overlijdt.
En dan de scheiding, na veel gedoe bij Tom gaan wonen en daarna naar de instelling.
Terug naar de 'warme' thuis die hem beloofd was, die uiteindelijk een zeepbel bleek te zijn.
En Tom en Judith die altijd maar toegaven.
Ik heb mij altijd afgevraagd waarom er onder Emma zoveel eieren gelegd werden en onder Stan niet.
Na de historie van Danny en de daaropvolgende ontvoering van zijn zus, had Stan ook wel psychologische bijstand mogen krijgen.
Emma is nog lange tijd regelmatig op gesprek geweest na haar reis en opname, maar Stan die mocht zijn plan trekken.
Omdat er toen nog geen problemen waren?
Of omdat er nog altijd een groot taboe rust op 'bezoek aan therapeut of psychiater'?
Want veel mensen denken nog steeds dat er iets serieus mis is in je bovenkamer als je dat nodig hebt.
Terwijl die mensen even goed werken rond relatieproblemen en trauma- of rouwverwerking.
Je hoeft niet altijd cuckoo te zijn.
