Thuisforum.be

Ik overdrijf soms een beetje

Caligula schreef:Ik overdrijf soms een beetje

De 'vader-hormonen'?

Maar ook dit compleet offtopic.

Zien die schrijvers dat nu zelf niet hoe dat hier een vervelende klucht wordt ?
Met dat eindeloos rekken is de spanning er intussen uit. Flauw.

Ik ben die Sam en dat gedrag vooral ondertussen ook beu gezien

Dat eindeloos uitrekken precies.... Ik zou het nogal ongeloofwaardig vinden als Sam na één dag al met Simonne gaat fietsen, en roept "hey ma, niet zo snel! Ik kan niet mee"

Ik vind dat het verhaal goed wordt opgebouwd. Niet te snel én vaak met hindernissen, zoals dat in het echt waarschijnlijk ook zou zijn. Het stoort mij alleszins niet om Sam wat vaker in beeld te hebben (ik vind An een toffe actrice)

Ik weet nog niet zo zeker of ze 't echt zouden rekken tot volgende seizoen. Dat dacht ik van Mayra ook vorig jaar, tot ze in de (voor)laatste week alles bekend had bij An. Geduld is een schone zaak!

Het zal de "aard van het beestje" zijn, zeker? Even hardnekkig als ze eerst weigerde naar haar ouders op zoek te gaan, weigert ze nu de netelige waarheid onder ogen te zien.
Het aanvaardingsproces kan nog seizoenen lang duren.

Dat het allemaal niet 1-2-3 opgelost is, vind ik ook niet meer dan normaal. Zoiets valt niet te aanvaarden in een paar dagen of zelfs weken.
Maar dat Sam alleen maar blijft roepen en tieren en daardoor totaal niet geïnteresseerd lijkt te zijn in de beweegredenen van Simonne, laat staan in wat er destijds nou echt gebeurd is, daar kan ik maar moeilijk bij. Zeker als je zoveel werk gemaakt hebt van het zoeken naar je biologische moeder...

Stel je eens voor dat een vriendin, een vrouw die je in vertrouwen nam over deze zaak ineens je moeder blijkt en die lijkt gewoon te kunnen verder leven.

Op zo'n moment ga je heel emotioneel zijn, werkelijk flippen en ga je niet denken: laten we eens rustig gaan zitten en kijken hoe het allemaal is gelopen. En dan zeker niet als je zwanger bent.

Djenner schreef:Stel je eens voor dat een vriendin, een vrouw die je in vertrouwen nam over deze zaak ineens je moeder blijkt en die lijkt gewoon te kunnen verder leven.

Op zo'n moment ga je heel emotioneel zijn, werkelijk flippen en ga je niet denken: laten we eens rustig gaan zitten en kijken hoe het allemaal is gelopen. En dan zeker niet als je zwanger bent.

Idd, en Sam gaat er natuurlijk van uit dat Simonne haar destijds heeft afgestaan omdat ze geen andere keuze had. Dat Simonne haar komt opzoeken uit bezorgdheid en omdat ze bang is dat er iets scheelt met dat kindje, moet idd enorm hypocriet overkomen bij Sam.

Als Sam ooit te weten komt wat Yvette & Angele achter de rug van Simonne bedisseld hebben, denk ik dat Yvette beter gewoon verhuist ipv al een bezetene tussen de gordijnen te loeren.

Hannanaske, waar ik kritiek op heb is het feit dat ze nu voor de "makkelijk" weg kiezen, dmv misverstanden om gewoon ambetant van te worden.
Natuurlijk moet Sam niet meteen vrede hebben met de situatie, dát zou pas onrealistisch zijn, maar is het op deze manier dan wél zo realistisch? Sam gaat er maar vanuit dat Simonne zelf alles weet!

Sam had tegen Simonne moeten zeggen: Simonne wij moeten eens klappen, basta. Simonne zou uit de lucht gevallen zijn dat haar doodgewaand kind voor haar neus staat. Het is wel 35 jaar geleden hé. Sam kan toch ook rekenen veronderstel ik. Ze moet toch bij benadering de leeftijd van Simonne kunnen inschatten toen. Ik begrijp dat hysterisch gedoe van Sam echt niet, hormonen of niet. Als ze zo voortdoet gaat ze een miskraam krijgen.
Conclusie: Simonne, wij moeten eens klappen.
PS en een beetje offtopic hier: we weten niet in welke omstandigheden Simonne toen zwanger is geraakt. Ook nog iets.

Bovendien .... diverse vrouwen hadden haar moeder kunnen zijn en niemand had kontakt 'gezocht' (in haar beleving), zelfs van die Krista had ze nog niet eerder gehoord. 't Is dat die man vertelde dat ze al die tijd is blijven zoeken.
Ik bedoel als je besluit je verleden te gaan begrijpen en dus gaat zoeken is het onzinnig te stoppen als je er zo dichtbij bent. Simonne heeft misschien ook steeds gezocht en omdat ze niet weet dat Sam het kind is er nog niets over gezegd. Omdat Sam haar vertelt dat ze te vondeling is gelegd is het niet automatisch zo dat Simonne over haar ervaring moet vertellen - die is misschien te pijnlijk enzo. Hoe komt Sam er dus bij dat zij vrolijk doorleeft alsof er niets gebeurt is. Juist omdat ze het niet weet vertelt ze er niets over - vragen dus tut!

Djenner schreef:Stel je eens voor dat een vriendin, een vrouw die je in vertrouwen nam over deze zaak ineens je moeder blijkt en die lijkt gewoon te kunnen verder leven.

Dan zou ik me afvragen waarom ze verder kon leven alsof er geen vuiltje aan de lucht was, en waarom ze niet anders reageerde toen ik haar vertelde dat ik op zoek was naar mijn biologische moeder. Zeker als ik die vriendin zou kennen als een doorgaans warme, bezorgde vrouw. Ik zou er niet gewoon maar vanuit gaan dat ze me destijds simpelweg niet wilde, en daar gruwelijk kwaad om zijn. Dat kwaad zijn kan Sam altijd nog als ze het naadje van de kous weet, en daar niet mee uit de voeten kan...

Het feit is dat Sam weet dat Simonne haar moeder is en dat Simonne niet weet dat ze een 35-jarige (of zo) dochter heeft omdat haar toen gezegd is geweest door haar lieve familie dat het kindje dood was terwijl Angèle het afzette bij de lieve zusterkes en met Maake overeen kwam om er nooit maar dan ook nooit meer over te spreken.
En dat is gedurende 35+jaar goed gegaan tot de adoptie moeder van Sam haar een oude stapel papieren gaf en dan is de sneeuwbal beginnen rollen en nu wordt het een lawine waar eigelijk niemand schuld aan heeft. Het spreekwoordelijk zandkorreltje in het overigens perfect raderwerk.

Ik weet, ik weet ... is maar een soap, maar ik wilde Sam echt door het scherm heen trekken, na dat 'vuile hypocriet' tegen Simonne. Ze pretendeert dat ze zoveel mensenkennis heeft, maar ze ziet niet hoe authentiek Simonne begaan is met haar! Als er een moment overduidelijk was dat S niets weet van haar kind dan wel niet beseft dat Sam dat is, was dit het wel.
Eigenlijk was overduidelijk dat hier een vrouw sprak die weet wat het is een kind letterlijk te verliezen (dus NIET door het op te geven).
Deze scene was er echt tig keer over en volstrekt onlogisch.