Thuisforum.be

Dat pak staat 'm wel goed, maar die bril......mmm, kwenie, wel erg nadrukkelijk aanwezig

Dat schijnt kats mode te zijn maar niet iedereen staat zo een bril even goed. Vind het ook nogal..... aanwezig inderdaad

Een artikel uit "Dag Allemaal" van 7 februari 2012.

De Spaanse furie in 'Thuis'-actrice Annick Segal.

(c)vrt

Mocht Annick Segal (51) als studente haar willetje niet hebben doorgedreven, ze zou nu niet dagelijks te zien zijn in 'Thuis'. 'Ik heb mijn acteeropleiding zelf betaald', zegt ze. 'Mijn ouders waren ertegen dat ik atrice werd.' Een prima beslissing van Annick, al zeventien jaar Rosa in de populairste soap van het land.

Toch wil Annick niet bekendstaan als soapactrice. Ze is naar eigen zegen meer dan dat: 'Ik lees het zo vaak over mezelf, 'de soapactrice Annick Segal'. Ik begrijp dat niet. Alsof men Hubert Damen dan ook 'detectiveacteur' moeten noemen.

Je bént toch een soapactrice.
Ik ben een actrice die toevallig in een soap speelt, ja. Ach, ik ben eenenvijftig, groot voordeel aan die leeftijd is dat je zulke zaken beter kan relativeren

Kon je dat vroeger minder goed?
Absoluut. Alles heeft te maken met tevreden zijn met wie je bent.

Bén je tevreden met wie je bent?
Ja, ik ben niet meer zo op zoek als vroeger. De maatschappij, die heel erg bepaald hoe het allemaal moet, heeft hoe langer hoe minder vat op mij.Als vrouwen met z'n allen facelifts willen laten uitvoeren, mij niet gelaten, maar ik doe er niet aan mee.

Heb je ooit wel plastische chirurgie overwogen?
Ik heb weleens gedacht: 'zou ik ook geen facelift proberen? Want blijkbaar moet dat.' Nu weet ik: 'Nee, want ik ben Annick, en Annick doet dat niet.'

In 2009 voelde je blijkbaar toch druk om te voldoen aan de schoonheidsnorm, want toen was je het gezicht van de campagne 'Een kilootje minder'.
Natuurlijk is er altijd wel wat druk, ander ben je geen mens. Bovendien: als ik niet op mijn gezondheid zou letten, weeg ik binnen de korste keren honderd kilo.En dat wil ik nu ook weer niet. (lacht)

Lever je een eeuwig gevecht tegen de kilo's?
Da's inderdaad iets waar ik voortdurend op moet letten. 't Is een dagelijks, zelfs uurlijks gevecht, waar ik me bij heb neergelegd. Mijn metabolisme doet me nu eenmaal makkelijker aankomen. Er zijn heel wat magere mensen die veel meer eten dan ik. Nu, tv-werk is een uitstekende stimulans om op je lijn te letten. Excessen zijn uitgesloten voor mij, zelfs tijdens de feestdagen heb ik erop gelet.

Rosa draagt haar rondingen met een bepaalde fierheid, geldt dat ook voor Annick Segal?
Da's toch de bedoeling,'t is iets wat ik Rosa wilde meegeven. We kiezen allebei voor aangepaste kleding waarin we ons goed voelen.

Niet alle mannen houden van graatmagere vrouwen, heb je dat al mogen ondervinden?
Ja, hoor. (lacht) Wat mannelijke aandacht betreft, heb ik geen klagen. Nog nooit heeft een man me gezegd: 'Ik zou willen dat je wat magerder was.' Integendeel.

Krijg je fanmail? En zo ja, zitten er ook stoute berichtjes tussen?
't Blijft meestal braaf, maar er zijn wel exemplaren die recht op hun doel afgaan, ja. (lacht) Uitnodigingen waar ik overigens nooit op inga, omdat het me simpelweg niet interesseert. Versta me niet verkeerd: ik vind dat soort bevestigende aandacht enorm prettig, maar daar blijft het bij.

Je bent iemand die houdt van zekerheden: je speelt al zeventien jaar in 'Thuis' en bent al vierendertig jaar samen met Rob.
Als iemand goed voor mij is, ben ik onnoemlijk trouw. Bovendien geeft ik niet graag op, dus ook niet in mijn huwelijk of in mijn werkrelaties. En die ingesteldheid resulteert in lange samenwerkingen. Om het minste zeggen: 'Dit klikt niet, op naar het volgende', daar geloof ik niet in.

Je noemt jezelf trouw en toegewijd. Kan je ook een kwaaie tante zijn?
En of, maar het gebeurd niet vaak. Dekking zoeken is dan aangewezen. Echt, ik kan enorm rustig blijven en argumenteren, maar te veel is te veel. Dan ontplof ik, en vliegen de pannen door de kamer.

Daar kan Rob over meespreken?
Onder andere. Rob heeft het gelukkig nog maar één keer meegemaakt. Ik had er meteen spijt van, want we zaten toen zeer slecht bij kas, en we hadden maar één pan. Ik heb een jaar lang koteletten moeten bakken in een gedeukt exemplaar. (lacht)

'Zeer krap bij kas', zeg je. Heb je ooit armoede gekend?
Ik ben nooit rijk geweest. Toen ik jong was, moest ik toekomen met twee keer niks, als studente moest ik zelf mijn studies betalen. Er was geld voor niets, maar zolang ik een dak boven mijn hoofd had vond ik dat oké.

Hoe kwam het dat er vroeger zo weinig geld was?
Omdat ik op mijn zeventiende ben gaan studeren, en dat ik daarin niet werd gesteund door mijn ouders. Mijn studiekeuze, de acteerschool dus, had daar veel mee te maken.

Zijn jouw ouders achteraf toch nog trots geworden op jou?
Ik hoop het...

Je weet het niet?
Ach, ik denk het wel. Ik weet dat mijn vader op latere leeftijd begon met het uitknippen van krantenartikels over mij. Ik vermoed dat dat een vorm van trots is.

Hebben jullie alles kunnen uitpraten?
Met mijn moeder is dat nooit een probleem geweest, wij waren twee handen op één buik. Maar zij behoorde tot de generatie van vrouwen die slaafs hun man volgden. 't Was dus vooral mijn vader die niet wilde dat ik actrice werd, en moeder hield braaf haar mond. Bovendien waren er acht kinderen, dus ze had de handen meer dan vol.

Is het nog goed gekomen met je vader?
(denkt na) Laten we zeggen dat er een 'verstandshouding' is tussen ons. Bon, ander onderwerp.

Laten we het dan nog even hebben over die boosheid van jou.
Voor alle duidelijkheid: het gebeurt slechts één keer om de vijf jaar dat ik echt woest word. Af en toe moet dat kunnen, vind ik.

Blijf je lang kwaad?
Niet op echte vrienden. Maar alle anderen die me een loer draaien, worden vanaf dat moment lucht voor mij, die bestaan niet meer. Ik zal hen nog groeten, maar mijn hart blijft voor hen gesloten om nooit meer open te gaan. Somebody that I used to know.

Da's hard.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Pas op, als die mensen morgen honger hebben en me om een boterham vragen, dan krijgen ze er ene...

Over naar 'Thuis' dan: Rosa's dochter Peggy heeft een kind van de zoon van Marianne, maar dat kind is dan weer geadopteerd door de dochter van Marianne. Dat gelooft ondertussen toch niemand meer.
(trekt grote ogen) Daar vergis je je toch even. Je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat in het echte leven, daar ben ik honderd procent zeker van.

Maar niet in jouw leven.
Klopt. Ik ben nogal aan de saaie kant. (lacht)

Wat is het stoutste dat je al ooit hebt gedaan?
Dat ga ik niet aan jouw neus hangen, want het is niet geschikt voor publicatie. (lacht)

Wanneer was je het gelukkigst?
Nu. Al heb ik mijn héle leven gelukkige momenten gekend, zonder dat ik daar veel voor nodig had. Zo heb ik maar een heel simpel huisje, maar daar kan ik ontzettend gelukkig zitten wezen met mijn twee poezen. En vooral mijn kinderen en mijn man kunnen me naar het toppunt van geluk brengen. Of als ik een goeie scène speel, als ik lekker kook, nieuwe mensen ontmoet of paardrijd...

Denk je nooit aan de vervlogen tijd toen jouw kinderen nog leven in de brouwerij brachten?
Melancholie is me zeker niet vreemd, 't valt me dan ook zeer moeilijk om mijn kinderen los te laten. Dat zij hun vleugels spreiden, doet me beseffen dat ik weer een stukje dichter bij het einde sta. Dan denk ik weleens: 'Voila, mijn taak is volbracht.' 't Drukt me met de neus op het feit dat ons bestaan zinloos is. Want: als je voor je kinderen moet zorgen, heeft het leven wél zin. Maar op een dag valt dat weg, waardoor het lijkt alsof je plots je identiteit kwijt bent.

Hoe vul je die leegte op?
't Is voor Rob en mij een mooie aanleiding om weer dichter naar elkaar toe te groeien. Twintig jaar lang waren de kinderen het allerbelangrijkste in ons leven. Nu zeg ik weleens tegen Rob: 'Waar hadden we het vroeger, toen we nog geen kinderen hadden, dan altijd over?' (lacht)

Je vertelde dat je perfect gelukkig bent. Wanneer was je het ongelukkigst?
De dood van mijn moeder, vijf jaar geleden, heeft me heel erg geraakt. Dat was een periode dat ik niet vaak vrolijk rondliep.

Wie of wat heeft je erbovenop geholpen?
Mijn job, mijn gezin, maar in de eerste plaats ikzelf. Na een paar maanden was ik weer min of meer de oude. Zo ben ik dan ook wel: ik kan soms depressief zijn, maar ik ben dat ook snel beu. Zo vind ik het ook helemaal niet erg om ouder te worden. Al was vijftig best een moeilijke kaap. Eigenlijk ben ik eenenvijftig moeten worden om mijn vijftigste verjaardat te kunnen verwerken. Het was wat veel ineens: ik werd niet alleen vijftig, maar het viel ook nog eens samen met het besef dat mijn kinderen het ouderlijke nest voorgoed zouden verlaten. Een jaar heb ik gezocht naar het antwoord op de vraag: 'Wat moet ik nu met dit gevoel?' En nu denk ik: 'Wat is het volgende dat er op me af zal komen?'

En wat is het volgende, volgens jou?
Ik zie me eindigen als een crazy cat lady, omringd door heel veel dieren. (lacht) Nee echt, da's iets wat ik wil uitdiepen, mijn engagement voor dieren. Misschien doe ik daar ooit nog iets mee. En ik wil ook weer naar het theater, en in 'Thuis' blijven spelen. Ach, er is nog zoveel te doen.

(c)vrt

Een intervieuw uit 'Dag Allemaal' van 21februari 2012.

'Thuis'-nieuwkomer Gerdy Swennen heeft leren leven met haar onzekere job

(c)vrt

Op haar vijftiende stierf haar vader, een drama dat haar heeft getekend. Nu is Gerdy Swennen (43) mama van twee en maakte ze haar grote droom waar: ze heeft een vaste rol in 'Thuis'.

In 'Thuis' speelt Gerdy Ellen, de moeder van die anere nieuwkomer Jana, gespeeld door Joy Anna Thielemans. Het is Gerdy's eerste grote tv-rol, na optredens in o.a. 'Heterdaad', 'Flikken', 'Spoed', 'Spring' en 'Ella', en enkele musicals.
'Acteren, het is een onzeker bestaan', weet Gerdy. 'De eerste jaren panikeerde ik weleens als mijn agenda niet vol stond. Maar ik heb dat losgelaten.'

Dankzij 'Thuis' heb je nu in elk geval een tijd werkzekerheid.
Ja. Ik heb een man en twee kinderen, dus een beetje vastigheid kan zeker geen kwaad. Vroeger, toen ik tussen twee jobs zat, dacht ik soms: 'Ik ga bij de groendienst werken of aan de kassa in de supermarkt ziten.' Ach, ik heb nu een afwisselende job die ik heel graag doe, en die onzekerheid hoort erbij.

Je bent opgegroeid in het Limburgse Bilzen, maar woont nu in Antwerpen.
Ik heb in Antwerpen gestudeerd, Kleinkunst aan de Studio Herman Teirlinck. En ik ben blijven plakken. Als kind zat ik op de muziekschool, en ik deed dictie en voordracht. En klassiek ballet. Geloof me, ik in zo'n tutu, dat was geen gezicht meer. (lacht) Maar ik stond zo graag op het podium, en toen ben ik op school gaan verkondigen dat ik graag naar de toneelschool wilde. En dat heb ik geweten!

Hoezo?
Ik zat op een strenge nonnenschool. Toen de directeur hoorde dat ik wou acteren, heeft hij mij bij zich geroepen.

En dat was niet om jou aan te moedigen?
Néé. Hij had eerst mijn moeder gebeld: 'Uw dochter is op het slechte pad.' Want een actrice, dat was voor hem hetzelfde als een prostituee. Enfin, toen was mijn moeder er ook tegen, en ik moest een andere keuze maken. Ik ging public relations studeren.

Maar niet met volle goesting, dus.
Ik heb dat alleen maar gedaan omdat mijn beste vriendin dat ook studeerde. Ik ben er elk jaar doorgeraakt en toen heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik toch toneelschool ging doen. Uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. Zij zag ook wel dat ik erg gemotiveerd was. Achteraf gezien begrijp ik haar terughoudendheid wel. Mijn moeder had een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik was enig kind, en zij wilde niet dat mij iets overkwam. Ik was de enige die ze nog had.

En jouw vader?
Hij is gestorven toen ik vijftien was. Dat was heel ingrijpend. Ik vond dat zeer onrechtvaardig. Het heeft een stempel op mijn verdere leven gezet. En hoe. Ik ben ervan overtuigd dat ik ben geworden wie ik ben door wat er toen is gebeurd. Ik bedoel: dat was een drama, hé. De band tussen vader en dochter, da's iets speciaals. Mijn vader was mijn grote voorbeeld, de man naar wie ik opkeek. Toen hij wegviel, werd alles anders.

Heb jij toen gerebelleerd misschien?
Goh nee, ik was eigenlijk een heel brave puber. Gele sokken aandoen in plaats van de op school verplichte witte, of een rode blouse in plaats van een donkerblauwe: verder ging dat niet. Als mijn kinderen puberen zoals ik vroeger, alsik héél tevreden zijn. (lacht)

Heeft het wegvallen van je vader de band met jouw moeder extra sterk gemaakt?
Zeker. Van toen af was het wij twee tegen de rest van de wereld. Pas op, het is niet makkelijk geweest. Als het evenwicht in een gezin wordt verstoord, is dat even zoeken. Overleven zelfs. De band met mijn moeder is een tijdje nogal kwikkel kwakkel geweest, maar dat heeft zich na een tijdje gestabiliseerd.

Vond ze het erg toen jij in Antwerpen ging wonen.
't Is niet de andere kant van de wereld, hé. Mijn moeder komt geregeld langs. Ik woon niet ver van het station van Berchem, dus da's gemakkelijk.

Je hebt een zoon van zes en een dochter van drie.
Toen ik dertig werd, overviel het mij: ik wilde ab-so-luut een kind. Maar ja, het moet ook allemaal lukken en je moet de juiste man hebben. Die heb ik met Ramses. Wij zijn al bijna acht jaar gelukkig samen. Hij is de perfecte papa voor Oscar en Milou. Eerst wilde ik het bij één kindje houden, maar dat was zo leuk dat ik dacht: 'We nemen er nog eentje.' Ik wilde wel absoluut voor mijn veertigste bevallen, en het toeval wil dat Milou geboren is de dag voor mijn veertigste verjaardag.

Ben je gelukkig op dit moment?
Absoluut. Ik ben een heel positief iemand, het is moeilijk om mij klein te krijgen. Voor mij is het glas altijd halfvol.

(c)VRT

Een artikel uit Primo tv-gids van 28 februari 2012.

Leah Thys herenigd met haar bekende studenten.

(c)VRT

Leah is bezig aan haar laatste jaar als docente aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel. In de loop der jaren zag de 'Thuis'-actrice heel wat oud-studenten doorbreken op televisie. Met vijf van hen is Leah nu herenigd in het stuk 'Eens Katholiek'. Daarin staat ze op de planken met 'Thuis'-collega Bert Verbeke, 'Familie'-gezichten Hilde Van Wesepoel en Guillaume Devos en 'Zone Stad'-actrice An Vanderstighelen, die allemaal les kregen van Leah. Bovendien is ook regisseur Bruno Van Heystraeten een oud-student. Een ideaal moment dus voor een gesprek met en over 'juf' Leah.

'Eens Katholiek' gaat over een katholieke meisjesschool in 1957. Onder het strenge oog van de nonnen en meneer pastoor worden de meisjes klaargestoomd om de échte wereld te ontdekken: een wereld vol mannen, zonde en lust! Een wereld waarin jongens de doodzonden aan hun laars lappen en iets te graag over de schoolmuur piepen. 'Eens Katholiek' is een komedie met een topcast: Leah Thys, Nele Goossens, Lulu Aertgeerts, Myriam Bronzwaar, Hans Ligtvoet, Erik Goris, Bert Verbeke, Guillaume Devos, Hilde Van Wesepoel en An Vanderstighelen. En laten die laatste vier nu net oud-leerlingen zijn van Leah. Ook de regisseur van het stuk, Bruno Van Heystraeten, is een oud-student van Leah. Hilde (Linda uit 'Familie') studeerde in 1998 af aan het conservatorium, An (Els uit 'Zone Stad') in 2001, Guillaume (Pierrot uit 'Familie') in 2006 en Bert (Bram uit 'Thuis') in 2009.

'Ik heb inderdaad aan deze vijf mensen lesgegeven', zegt Leah. 'Aan het conservatorium in Brussel, de afdeling Musical. En ze hebben afgezien met me.' (lacht)
Hilde Van Wesepoel: Het eerste jaar toch.
Bert Verbeke: Leah was streng maar rechtvaardig.

Moest je streng zijn Leah?
Leah Thys: Toch wel. Studenten moeten meteen weten waar ze staan, waar de grenzen liggen. En eens dat vaststaat, kunnen we verder. Het tweede jaar mogen ze de teugels al eens laten vieren, maar het eerste jaar nog niet. Dat heeft met respect te maken. Van twee kanten. We maken eerst goede afspraken, en dan kunnen we ontspannen.

Je hebt vroeger nog gedoceerd in Engeland. Heb je dat strenge daar geleerd?
Oh nee, ik heb dat van Lea Daan, een choreografe van wie ik les heb gekregen. Tegen Lea durfde ik niks te zeggen, ik ben nooit tegen haar ingegaan. Niemand deed dat. Je wist sowieso dat ze gelijk had. Maar het klopt wel dat de scholen in Engeland heel gedisciplineerd zijn. Meer dan hier. Dus misschien heb ik dat wel naar mijn cursussen meegebracht. Maar nog belangrijker om als acteur te slagen is zelfdiscipline.

En dat hebben deze mensen hier?
Ja, anders zouden ze hier niet zitten. Mochten ze die zelfdiscipline niet hebben, dan waren ze niet geslaagd. Deze mensen wilden met hart en ziel acteur worden, dan heb je daar veel voor over. Ik heb nooit achter hun veren gezeten: werk je mee, zoveel te beter; doe je niks, pech, het is jouw leven. Ze zaten bij mij in de les omdat ze daar wilden zitten. Ik had hen niet gedwongen, hé.
Hilde: En bij Leah moest je hard werken, hoor. Al dat huiswerk. En die voorbereidingen! Als je bij Leah zomaar wat improviseerde, dan viel je onmiddellijk door de mand. Ik moest écht heel hard werken. (blaast)

Maar dat deed jij graag?
(in koor): Niet altijd! (uitbundig gelach)
Bert: Gelukkig was Leah er altijd om je te helpen. Ik herinner me nog dat ik eens problemen had met de monoloog voor ons Shakespeare-project. Ik zat in de knoop met de opening. Ik heb Leah dan maar gebeld en gevraagd of ik bij haar mocht langskomen. In haar studio in Brussel hebben we twee uur gewerkt aan vijftien regels tekst. Dat deed ze dan.
Guillaume Devos: Ik ben ook nog bij Leah thuis geweest. Als je een vraag of een probleem had, kon je altijd bij haar terecht. Ik heb haar nooit horen zeggen: 'Nee, ik heb nu geen tijd.' Ze stond altijd voor haar studenten klaar. Dat was een fijn gevoel.
Leah: Zelfs nu nog bellen Engelse leerlingen van jaren geleden me nog om te vragen hoe ze iets moeten spelen. Soms doen ze zelfs de moeite om naar me toe te komen.

Wie was van al deze mensen de braafste student?
Ze waren allemaal even braaf. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met iemand een conflict heb gehad.

Geen straffe stoten uitgehaald, Bert?
Bert: Waarom vraag je dat nu aan mij? (lacht) Euh, dat zal wel zeker, maar zeker niet bij Leah. Bij andere docenten durfde ik wel eens onnozel te doen, maar niet bij haar.

Waren jullie bang van Leah?
(in koor): Ja!
Leah: Oei, was het zo erg?
Bert: Leah slaagde erin om respect af te dwingen en tegelijkertijd toch een moederfiguur te zijn. Dat is niet iedereen gegeven. Als je lesgeeft aan een hoger kunstinstituut, dan is het moelijk de perfecte balans te vinden: je moet lesgeven op een persoonlijke manier maar toch mag je niet te intiem worden.
An Vanderstighelen: Maar Leah was toch behoorlijk intimiderend, hoor.
Leah: Wat? Ik ga naar huis. (lacht)
Bert: We waren toch onder de indruk. Leah is een grote naam in het theater, en plots stond ze voor ons. Dat was even wennen.

Gingen jullie na de les soms samen een glas drinken?
An: Nee, dat gebeurde niet. Toch niet met docenten. Er was altijd een grens tussen student en docent.
Bert: Maar je kon wel over persoonlijke dingen praten met Leah. Als er iets scheelde, ging ik bij Leah een glas wijn drinken. En dat praatten we over het leven. Dat doen we nog steeds.

Jullie spelen als ex-studenten van Leah nu samen met haar in een stuk. Kan ze het lesgeven laten?
Leah: Ik zal het zelf maar zeggen: het lesgeven zit er nog altijd in. (lacht) Ik kan het niet laten. Maar in het stuk is Bruno de regisseur. Dan moei ik me niet.
Bruno Van Heystraeten: Maar ik zou dat van Leah best kunnen aanvaarden, hoor. Ze heeft veel meer ervaring en meestal weet ze het ook beter. Maar niet altijd. Niet alles wat Leah deed, vond ik oké. (lacht) Ik herinner me nog goed dat ik eens uit haar les ben weggelopen.
leah: Vertel?
Bruno: We moesten eens in onze onderbroek acteren. Dat zag ik niet zitten. Het werd me toen eventjes te veel. (lacht) Ik ben dan maar de klas uitgelopen.
Leah: Oh ja, dat herinner ik me nog. Maar ik heb je achteraf wel een mooie jurk aangetrokken, hé.
Bruno: Inderdaad, dank u daarvoor. Het is nog altijd een trauma. (lacht)
Bert: Wij wilden Leah eens met de hele klas volledig naakt ontvangen. Gewoon om te zien hoe ze zou reageren. Het enige meisje werkte echter tegen. Maar de jongens zagen het helemaal zitten. (lacht) We wilden Leah eens van haar sokkel draaien, gewoon om te plagen. Maar we hebben het dan maar zo gelaten.
Leah: Spijtig, want ik zou eens goed gelachen hebben.
Hilde: We stonden bij Leah sowieso altijd in ons blootje. Ze gaf immers bewegingsleer, Laban. En daarvoor moesten we een zwart, nauwaansluitend pak dragen.
Leah: En geen juwelen, geen schmink.
Bert: Dat waren Leahs eerste woroden bij het begin van het jaar. 'Meebrengen: papier, balpen, geen juwelen en geen schmink! En een touwtje meebrengen.' De toon was meteen gezet.

Een touwtje?
An: Dat gebruikten we om onze schouders los te maken. Je nam het touw in je twee handen en hield het op je rug. Zo moesten we bewegingen maken.

Zagen jullie altijd het nut van die bewegingsleer in?
In het begin niet echt. Maar later leerde ik het wel toepassen in mijn personages.
Guillaume: Het is gewoon het vak waar je het meest van leert. Punt! Als je het even niet weet, kan je terugvallen op die lessen.
Leah: Het lichaam heeft ook een geheugen, snap je? Als je iemand vraagt om 'moe' of 'ziek' te spelen, dan kan je dat met woorden vragen en uitleggen, maar het is veel beter om het aan den lijve te ervaren. Het is een zoektocht naar elke menselijke emotie. Daar gaat het om.

Durfden jullie bij Leah als eens te spijbelen?
Bert: Dat zal ik wel eens gedaan hebben, maar ik kan het me niet meer herinneren. Als het toch gebeurd is, mijn excuses hiervoor Leah. (lacht)
Leah: Te laat!
Guillaume: Ik heb wel eens lessen van Leah gemist, maar buiten mijn wil om. Ik reed dagelijks van Ronse naar Brussel. Op een dag was ik te laat vertrokken en ik reed wat sneller om zeker op tijd in de les te zijn, maar het sneeuwde en ik ben van de weg geraakt. Een serieus accident! Ik liep een zware hersenschudding en enkele letsels in mijn gezicht op. Ik heb toen een week in het ziekenhuis gelegen. Maar het eerste wat ik dacht na het ongeval was: ik moet Leah verwittigen om te zeggen dat ik er niet geraak. (lach) Erg, hé.

Leah, je speelt samen met Bert in 'Thuis'. Heb je de carrières van de anderen ook gevolgd?
Leah: Dat probeer ik altijd te doen, maar natuurlijk kan ik niet alles zien of naar alles gaan kijken. Als je zeventien jaar lesgeeft, dan zie je heel wat mensen passeren. Je kan onmogelijk iedereen blijven volgen. Maar ik ben wel altijd geïnteresseerd geweest in hen.

Zag je onmiddellijk dat deze mensen talent hadden?
Ja, anders waren ze nooit op de school toegelaten. Uiteraard zijn er altijd mensen die afhaken. Dat is hun goed recht. Maar dit zijn allemaal volhouders, dat heb ik altijd gezien.
Bert: Bij de toelatingsproef gaat het louter om talent. Maar eens je bent toegelaten, is het keihard werken. Bij Leah was ik de jongen met de kromme rug, voor mijn docent notenleer zong ik vals, voor die van danschoreografie kon ik geen poot verzetten...Hup, weg zelfvertrouwen!
Guillaume: Hoe ben jij er eigenlijk door geraakt? (lacht) Als Leah kritiek gaf, was het altijd opbouwend. Ik heb nooit geweten dat ze iemand uitkafferde. Nooit! In andere scholen gebeurt dat wel, dat hoor ik vaak van collega's.

Je geeft nog steeds les, Leah. Nog altijd met evenveel plezier?
Leah: Zeker weten! Maar het is mijn laatste jaar. Het zit er bijna op. Ik zal waarschijnlijk hier en daar nog wel eens een regie doen of een Shakespeare-project, maar het lesgeven is gedaan. Ik moet, hé. Ik heb de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en dan moet je stoppen. Maar het is goed zo: na mij, de anderen.

(c)VRT

Een artikel uit "Dag Allemaal" van 6 maart 2012.

Zij verdwijnt na de zomer uit de soap: Thuis-actrice Tina Maerevoet staat open voor een nieuwe relatie.

(c)VRT

Tina Maerevoet heeft ontslag genomen bij 'Thuis'. 'Het zat al een poosje te broeden', zegt Tina, die al een paar jaar vrijgezel is. 'Binnenkort heb ik wat meer tijd voor mezelf, en ook voor een nieuwe relatie. Maar ik ben voorzichtig, ik wil niet opnieuw dezelfde fouten maken.'

Na vier jaar 'Thuis' heeft Tina Maerevoet beslist om afscheid te nemen van de Eén-soap. 'Ik word overstelpt met reacties over mijn vertrek.', zegt ze. 'Vooral mijn jongste fans lijken het een drama te vinden. ''Thuis' zal nooit meer hetzelfde zijn', schrijven ze op Facebook. Echt lief. Oudere kijkers tonen meer begrip en hebben me al uitvoerig bedankt voor onze tijd 'samen'.'

Zijn er ook mensen die hun bedenkingen hebben? Jij geeft tenslotte een vaste job op, iets waar heel was acteurs tegenwoordig alleen maar van kunnen dromen.
Voorlopig niet. Misschien durven ze het niet te zeggen. Zelf vind ik het alleszins niet abnormaal, zeker omdat ik nog jong ben. Ik had me zelfs voorgenomen om er nog vroeger uit te stappen, na een jaar of drie op zo. Dat het er uiteindelijk vierenhalf zijn geworden, heeft alles te maken met de warme sfeer op de set.

De beslissing om ermee te stoppen heb je dus niet impulsief genomen.
O nee, ik heb er minstens een jaar over nagedacht. Het zat dus al een poosje te broeden. Maar ik durfde de knoop eerst niet door te hakken. Ik was bang voor de onzekerheid en merkte dat ook bij mijn ouders. Zij waren blij dat ik bij 'Thuis' een vaste rol had. Ik heb mijn besluit dan ook voorzichtig aangebracht.

Hoelang draai jij nu nog mee?
Normaal gezien heb ik opnames tot begin mei. De kijkers zullen me zien tot eind september.

Niet bang dat je ooit spijt krijgt?
Goh, op dit moment sta ik volop achter mijn keuze. Ik heb geen zin om vastgepind te worden op mijn rol in 'Thuis', al zal ik me mijn vertrek misschien beklagen als ik eens een paar maanden zonder werk zit. Tot vandaag heb ik nog geen dag moeten doppen. Ik ben iemand die héél veel wil doen. Daarom heb ik er alle vertrouwen in dat ik niet te lang zal stilzitten.

Zeg nu eens eerlijk, waarom heb je beslist om ermee te stoppen?
Kijk, ik heb geen zin om te blijven doorgaan tot ik er helemaal doorzit. 'Thuis' op zich is al een filltimejob. Daarnaast ben ik vastbenoemd als leerkracht toneel aan het Conservatorium van Leuven. Ik spreek ook flink wat stemmen in voor Ketnet-series en maak theatervoorstellingen voor kinderen. Best zwaar, hoor, om dat allemaal gecombineerd te krijgen.

Ben je ook wat uitgekeken op je rol als Paulien?
Nee, ik blijf het een leuk personage vinden. Hoewel het na vierenhalf jaar misschien wel wat op is.

Het voorbije anderhalf jaar beleefde Paulien nogal wat. Ze liep weg van huis, werd zwanger, pleegde abortus, kreeg een depressie en wordt nu aan de lopende band bedrogen door Rafaël.
Wat voor alle duidelijkheid in niets strookt met wie ik in werkelijkheid ben. Ik trok als kind heel graag de aandacht, dat wel. Maar eigenlijk ben ik altijd een braaf meisje geweest. Mijn moeder stond erop dat ik tijdens mijn acteerlessen ook een lerarenopleiding zou volgen en daar had ik geen problemen mee. Eigenlijk ben ik in mijn jeugd maar één keer 'stout' geweest. Ik was veertien en had mijn moeder wijsgemaakt dat ik bij een vriendin pannenkoeken zou gaan bakken. Maar in feite was ik met een jongen aan het kussen op café. Onschuldig, hoor.

Heb jij een wilde studententijd gehad?
Wel, ik zat op kot aan de Oude Markt in Leuven, vlak bij alle studentencafés. Vooral tijdens mijn derde jaar heb ik me serieus laten gaan. Samen met drie vriendinnen ben ik heel dikwijls tot in de vroege uurtjes uitgeweest. Veel geflirt ook, en meer dan eens bij jongens op hun kot beland. We noemen het nog steeds 'onze zotte zomer'.

Je hebt toch ook serieuze relaties gehad?
Een aantal, ja. Een van een jaar, anderhalf jaar en eens twee jaar.

In 'Thuis' heb je een relatie met Rafaël, gespeeld door Maarten Claeyssens. Zou je ook in het echte leven op hem vallen?
Toen ik nog studeerde waren mijn vriendinnen en ik helemaal wild van Maarten. Ik vond het enorm grappig dat ik een paar jaar later met hem een gastrolletje mocht spelen in 'Rupel'. Ik als hoertje en hij als mijn pooier. En in 'Aspe' heb ik zijn lief gespeeld.Nu in 'Thuis' ook weer. Ja, het is heel fijn met Maarten. We zijn bijna buren, trouwens. Hij woont vlak bij mij in Antwerpen. Soms rijden we samen naar de set, maar een relatie hebben we absoluut niet. Maarten is een knappe man, maar aan meer dan vriendschap met collega's waag ik mij niet.

Ben jij jaloers in een relatie?
In mijn laatste relatie was ik heel jaloers, ja. Niet omdat mijn vriend onbetrouwbaar was, maar ik liep over van de onzekerheid en de schrik om hem te verliezen. Hij was de man van mijn dromen, mijn God. Ik adoreerde hem en wilde hem altijd bij me houden. Maar daardoor raakte de balans in onze relatie verstoord. Ik zag hem niet als een gelijke, maar als iemand naar wie ik opkeek. iK verwaasloosde mijn vrienden en wilde alleen nog met de zijne optrekken. Zo heb ik die relatie kapotgemaakt. Ik verstikte hem. Nooit wil ik nog in die val trappen.

Hoe is het dan tot een einde gekomen?
We hebben twee héél mooie jaren gehad. Maar op het einde maakte we veel te veel ruzie. Ik was toen niet bij 'Thuis' begonnen.

Je carrière werd gelanceerd, maar tegelijk zat je privé diep.
Eigenlijk wel, maar ik stortte me onmiddellijk in een andere relatie. Waarin de rollen volledig omgekeerd waren. Plots had ik iemand die alles voor mij liet vallen. In het begin voelde dat zalig, maar lang heeft het niet geduurd. Ik ben te roekeloos in dat avontuur gestapt, ik had de breuk met mijn ex nog niet verwerkt.

En nu?
Ik ben erg voorzichtig geworden en raak niet meer zo vlug verliefd. Wat ik best jammer vind. Als ik iemand leer kennen, knap ik snel af op banaliteiten. Terwijl dat niet nodig is, ik weet het. Misschien is het een verdedigingsmechanisme, of ben ik bang opnieuw bezitterig te worden. Zeker is dat ik de laatste jaren veel heb geleerd. Ik geloof niet meer in de prins op het witte paard, wel in iemand met wie het honderd procent klikt.

Je bent dus vrijgezel.
Al een paar jaar, ja. Maar nu ik binnenkort meer tijd heb, wil ik werk maken van een serieuze relatie. Ik woon al lang alleen en heb m'n eigen leven opgebouwd, maar er is plaats voor een leuke man.

Krijg je vaak 'aanbiedingen' van geïnteresseerde mannen?
Op Facebook, ja. Maar meestal zijn het jongens van achttien. (glimlacht) Heel lief, maar daar ga ik niet op in.

Besteed jij veel aandacht aan je uiterlijk?
Ik zal niet met veel show over straat lopen, hoewel ik dat éigenlijk soms best zou willen. Voor 'Thuis' besteedde ik echt weinig aandacht aan mijn uiterlijk. Als kind was ik nogal jongensachtig. Maar als actrice moet je goed voor de dag komen, hé.

Zie jij jezelf in de toekomst met een groot gezin?
Ik wil zeker kinderen, ja. Geen zeven maar toch graag twee of drie. Maar eerst en vooral een goede partner, natuurlijk!

Een Column van Bert Verbeke uit het Genste magazine "çava?" van lente 2012.

Bert Verbeke over vrijwilligerswerk.

(c)VRT

Zelden staan ze in de kijker en toch verdienen ze een uitgebreide ode. Maar op die erkenning zitten ze niet te wachten, want daarvoor doen ze het niet. Vrijwilligers.Waarom sloven er zich dagelijks duizenden van uit, ergens in dit kleine land? Vragen zij zich niet af waarmee ze in godsnaam bezig zijn? Het kan voor een buitenstaander misschien wel idioot lijken welke energie sommigen van hen opbrengen voor andermans welzijn. Flauw gezochte synoniemen voor al die inzet als 'bezigheidstherapie', 'tijdverdrijf' of 'samentroepen van moraalridders' heb ik meermaals mogen aanhoren.

Ja, ook ik hoor bij de vrijwilligersclub, heb mijn broek gesleten en doe dat hier en daar nog altijd. En ook ik weet nog steeds niet goed waarom precies. Want ik heb gevloekt die keer dat kapoentje x weer maar eens zijn slaapzak had volgeplast, toen jongen met autisme y een raam had ingegooid en bij het te vroeg afgaan van mijn wekker op een vrije dag omdat ik als peter van een buitengewone basisschool verwacht werd op feest z. Maar ik heb nog veel meer gelachen, raakte nog veel meer ontroerd: op dropping bij de scouts, tijdens een zoveelste kampvoorbereiding bij (toen nog) Jeugd & Gezondheid van de CM, in de keuken van een akabe-kamp (scouts voor jongen met een beperking), bij de inleiding op mijn eerste Wereldwinkelwerkdag...Op het einde van deze laatste opsomming schrijf ik een beletselteken, omdat dit magazine anders vol zou staan.

Of korter gezegd: de voldoening is zo groot. Daarom dus. Noem het desnoods verbloemde egostrelerij, het kan mij niet schelen en die andere hulpverleners, assistenten en leidinggevenden waarschijnlijk nog veel minder. In december was er blijkbaar ergens een Dag van de Vrijwilliger. Dan toch een erkenning, hoewel ik denk dat de grote meerderheid niet eens van het bestaan van die dag afweet. En misschien hoeft dat ook niet. Laat hen maar in stilte verder werken.

Bert Verbeke
Acteur, zanger, muzikant.

(c)VRT

Een mode reportage met Janine Bischops in Primo TV-gids.

(c)VRT

Een artikel uit Primo TV-gids van 28 februari 2012.

Erik Goris lijdt aan erfelijke handziekte.

(c)VRT

Een belangrijke afwezige tijdens de jongste exploten van het Soapteam was Erik Goris, Guy uit 'Thuis'. Erik onderging immers een operatie aan beide handen en is nog steeds herstellende.

'Ik leid aan de ziekte van Dupuytren', zegt Erik. 'De aandoening werd in 1831 door Guillaume Dupuytren beschreven. Vandaar de naam. Hij constateerde dat ze vooral voorkomt bij Noord-Europese volkeren. Bijgevolg wordt ze ook wel de Vikingziekte genoemd. Je handen vormen op en duur een soort klauw. En nu moest het net een Viking als ik overkomen. (lacht) De aandoening begint met een knobbeltje in de handpalm. En dan onstaat er een soort van eeltvorming op de pezen die de vingers kromtrekt. Het is een erfelijke ziekte; mijn vader had het ook. Een operatie was de enige oplossing. Om er meteen van verlost te zijn, heb ik mijn beide handen samen laten opereren. Je moest me met Kerstmis zien zitten, met mijn handen in het verband. Ik kon geen vork, mes of lepel vasthouden. En drinken moest ik met een rietje doen. Maar goed, beter meteen de korte pijn. Ik ga wel nog vaak naar de kinesist, en dat is geen lachertje. Maar ik maak serieuze vorderingen. Tennissen kan ik al weer. Gelukkig maar, want dat heb ik echt gemist. Fietsen gaat nog niet; ik kan het stuur niet omklemmen met mijn vingers. Vandaar dat ik forfait moest geven bij het Soapteam. Maar nog een paar maandjes geduld, en ik kan weer meedoen. Tegen de zomer moet ik weer volle gas kunnen geven.

Een artikel uit "De gazet van Antwerpen" van 2 maart 2012.

Hoe 'de Frank' weer gewoon Pol wordt.

(c)VRT

Steeds meer soapsterren (her)ontedekken de charme van het theater. Een kleine greep uit het riante aanbod.

Annemarie Picard, Eric Kerremans en Leen Dendievel zij nog tot 1 april te zien in 'Groenten uit Balen' bij de fluistercompagnie in Theater aan de stroom. Het overbekende stuk van Walter Van Den Broeck vertelt het verhaal van een arbeidersfamilie tegen de achtergrond van de tragische staking bij Vieille Montagne in de Kempense gemeente Balen anno 1971.
http://cms4.proximedia.com/site/41147/p ... cid=152055

In hetzelfde theater speelt Steven De Lelie nog maar eens de monoloog Kartonnen Dozen. De voorstelling, gebaseerd op de autobiografische bestseller van Tom Lanoye, werd bijna 10 jaar geleden geproduceerd door Witte Rook. Het werd het opgemerkte regiedebuut van Sven Ronsijn, toen te zien in Wittekerke. Acteur Steven De Lelie ging er nadien op eigen houtje mee door en blijft het stuk ook vandaag nog spelen.
http://cms4.proximedia.com/site/41147/p ... cid=152071

Pol Goossen is naast soapacteur ook een vaste waarde in het theater. Hij is momenteel nog steeds te zien in Uitgewist, een voorstelling over de ziekte van Alzheimer. Bracht de acteur zijn publiek in het verleden het liefst aan het lachen, dan wil hij nu ontroeren bij het voorlezen van een bijzonder verhaal.
http://www.paljas.be/uitgewist.htm

Ook heel wat drama bij Erik Burke. Hij is een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog die het absoluut niet op oorlog begrepen heeft in Soldaat Peaceful. De voorstelling is gebaseerd op een roman van Michael Morpurgo, die ook al tekende voor het door Steven Spielberg verfilmde War Horse.
http://www.paljas.be/soldaatpeaceful.htm

Het zijn evenwel Marleen Merckx en Peter Van Asbroeck die voor het perfecte huwelijk tussen soap en theater zorgen. Marleen toert door Vlaanderen met de theatervoorstelling 10 jaar Thuis. Hierin schetst ze, geregisseerd door Peter Van Asbroeck, het leven als actrice in de soap Thuis. Het publiek ontdekt de wereld van het acteren en de wereld van televisie. Marleen is van alle soapsterren zowat het meest actief in het theater want ze speelt ook nog in Leven in een Krabbenmand, over een vrouw in armoede, en in Frankie en Johnny, aan de zijde van Bert Cosemans.
10 jaar thuis: http://www.paljas.be/10jaar%20Thuis.htm
Leven in een krabbenmand: http://www.paljas.be/levenineenkrabbenmand.htm
Frankie en Johnny: http://www.paljas.be/frankieJohnny.htm

Naast de gevestigde waarden zetten ook steeds meer jonge soapsterren de stap naar het theater. Zo is Jelle Cleymans dit seizoen nog te zien in de musicals Fiddler on the Roof en Robin Hood.
Fiddler on the Roof: http://www.musichall.be/nl/kalender/all ... n-the-roof
Robin Hood: http://tickets.studio100.be/show/studio ... vlaanderen

Bram Van Outryve maakt volgend jaar zijn opwachting in Muerto, een nieuwe Vlaamse musical over kindsoldaten.
http://www.muertodemusical.be/

Een artikel uit 'De gazet van Antwerpen' van 2 maart 2012.

Soapsterren in het theater.

(c)VRT

Met Leah Thys als uithangbord speelt in het Fakkeltheater vanaf dit weekend Eens Katholiek, een theaterstuk dat veel soapsterren op de planken verenigt. Of hoe er voor televisieacteurs nog een leven is buiten de buis.

Bert Verbeke en Guillaume Devos staan elke avond lijnrecht tegenover elkaar in de soaps Thuis en Familie maar nu spelen ze in het Antwerpse Fakkeltheater voor het eerst broederlijk samen in de komedie Eens Katholiek.

Ze mogen dan stevige concurenten zijn in soapland, Bert Verbeke (Bram in Thuis) en Guillaume Devos (Pierrot in Familie) gunnen elkaar het succes. Ze kijken zelfs naar elkaars soap. "Omdat we ongeveer even oud zijn, zullen we nog vaak tegen elkaar staan tijdens audities", stelt Bert. "Maar er is geen concurrentiegevoel. Dan zouden we snel verzuren."
In de komedie Eens Katholiek delen Bert en Guillaume nu het podium. In dit grappige verhaal over drie meisjes op een nonnenschool in de jaren vijftig, staan ze naast hun soapcollega's Leah Thys, Myriam Bronzwaar, Lulu Aertgeerts, Hilde Van Wesepoel, Nele Goossens, An Vanderstighelen, Erik Goris en Hans Ligtvoet. Opgroeien in een katholieke school, beide jonge acteurs kunnen er van meespreken. "Het ging er niet aan toe als in de jaren vijftig, maar het was toch behoorlijk streng. Ik kreeg zelfs nog les van priesters", verklapt Bert. "Ze gaven me respect voor waarden mee. toch laat de strenge opvoeding nog sporen na. Ik zal in de zomer zelden een korte broek dragen. Heren doen dat niet." Bij Guillaume werden de teugels minder strak gehouden. "Bij de Broeders in Ronse was het niet zo streng. We moesten natuurlijk wel regelmatig naar de mis. Later stapte ik over naar de Kunsthumaniora en dat bleek toch wel een hele schok." In Eens Katholiek speelt Bert Verbeke de coole knul die goed in de markt ligt bij de meisjes. "Zelf was ik absoluut geen playboy. Ik had wel heel veel liefjes, maar ik was een vriendlijke jongen met goede bedoelingen. Bij elk meisje was ik er echt van overtuigd dat het de liefde van mijn leven was!" Guillaume, die in deze voorstelling de nerd speelt, was heel wat rustiger. "Ik was op school onzichtbaar, want ik was heel verlegen. Ik viel altijd buiten de groep. Dat is veranderd op de Kunsthumaniora." Over één ding zijn Bert en Guillaume het eens: "In Eens Katholiek zitten veel soapacteurs, maar we passen uitstekend in de groep. Het is een hecht team, dat zich amuseert in een heel leuke voorstelling. Zoiets voelt het publiek."

Hoi iedereen,

Na enige tijd ben ik hier terug met een aantal artikels. Door tijdsgebrek ga ik deze in het vervolg inscannen en zo plaatsen, in plaats van ze helemaal over te typen.
Als er zich toch problemen zouden voordoen, de tekst niet kunnen lezen bijvoorbeeld, dan laten jullie maar iets weten.

Groetjes Dorien