
Ik sluit me daar ook graag bij aan.
Maar ik moet toegeven dat ik me gisteren toch wel ergerde aan haar bemoeienissen. En dan niet eens zozeer aan het ge-moei op zich, maar wel aan het feit dat dat de laatste tijd nog het enige bestaansrecht van Marianne lijkt te zijn.
We zien haar alleen nog maar als "oude zeurkous", eigenlijk, of dat nu tegenover haar kinderen is, of tegenover Leo bijvoorbeeld, dat maakt niet uit. Er moet blijkbaar altijd gezeurd en gesakkerd worden.
En dat vind ik toch wel heel triest voor een van de boeiendste types uit de geschiedenis van Thuis.
Alsof mensen - naarmate ze ouder worden - automatisch geen eigen leven meer hebben en achter de geraniums moeten gaan zitten sputteren over alles wat er om hen heen gebeurt.
Van een achterhaald cliché gesproken...
Ik vind dat helemaal niet bij de Marianne van weleer (die jarenlang haar eigen zin deed, die haar afwezige man zijn plan liet trekken terwijl zij de bloemetjes buiten zette aan zee, die in een soort opwelling een lokaal krantje overnam en er met vallen en opstaan een succes van maakte, die - soms tegen beter weten in - altijd gepassioneerd was als ze ergens haar tanden in zette, die haar geliefden boven alles stelde maar die tegelijkertijd wel voor zichzelf op kwam en haar grenzen aangaf, enz.) passen...
