Thuisforum.be

Ik moet opeens terugdenken aan die scène waarin Tim en Sam stonden te kussen/flikflooien in het bos (waar Sam toen door haar toenmalige buurvrouw werd betrapt en kei-gegeneerd was). Raar dat ze het daar niet moeilijk mee had, achteraf gezien.

Ja, het bos is niet zo zeer het probleem, eerder de angst om verlaten te worden, dus zo raar is dat toch niet?
Het is niet omdat ze in een bos is achter gelaten dat ze ook schrik heeft van een bos.

Ik vind het erg triest voor Sam. Wel goed dat ze het eindelijk verteld heeft.

Ik kan me de angst van Sam voorstellen.
Ik ben ook geadopteerd en heb ook altijd het gevoel van terug alleen gelaten te worden. Ik was ten tijde van mijn adoptie wel maar 3 maanden oud maar toch zit die angst er nog altijd in. Als baby voel je ws ook dat je situatie niet 'normaal' is

"Als baby voel je ws ook dat je situatie niet 'normaal' is "

Heel juist Je moet niet eens geadopteerd worden zijn om verliesangst "op te lopen" als baby. Ik heb dat ook heel erg gehad (aan de beterende kant nu ) en ik ben pas als volwassen vrouw er achter gekomen dat het met het feit te maken heeft dat ik na m'n geboorte nog 2 weken in't ziekenhuis moest blijven (ik ben niet te vroeg geboren maar ik was wel heel klein en woog amper 2 kilo) en wel zonder mijn moeder drbij want dat deed men toen nog niet zoals tegenwoordig waar moeders bij hun kindjes mogen blijven slapen in het ziekenhuis. En na die 2 weken ben ik nog 4 weken lang door een vriendin van mijn moeder verzorgd bij ons thuis omdat mijn moeder er niet goed aan toe was en veel moest liggen/rusten.

Doordat ik door verschillende mensen ben verzorgd tijdens de eerste weken van mijn leven en niet bvb aan de geur van mijn ene moeder heb kunnen wennen vanaf de eerste dag heb ik met niemand een hechte band kunnen vormen als baby. Dat moet echt binnen de eerste uren of hooguit dagen gebeuren anders lukt het niet meer. Ik heb daarom later altijd het gevoel gehad dat ik niet bij mijn ouders hoor, dat ik een vreemdelinge ben, dat ik gewoon geadopteerd ben, maat ik lijk heel erg op mijn *beide* ouders (kantig voorhoofd van mijn pa, ogen neus en mond van mijn ma ), dus ik heb hen uiteindelijk moeten geloven dat ik wel hun echte kind ben

Ik begrijp dus heel goed dat Sam zo onzeker is en verliesangst heeft EN dat de mogelijkheid bestaat dat zij het met haar adopieouders moeilijk gehad heeft omdat zij uit vrees verlaten (of: naar de nonnetjes teruggebracht) te worden alsmaar afstand bleef houden tegenover haar nieuwe pa en ma. En die mensen hebben het hartstikke goed met haar kunnen menen, als het kindje geen vertrouwen kan opbouwen, dan blijft het moeilijk.

Arme Sam. Maar ze is anders wel een "toffe madam mee ballen aan dr lijf" geworden, zoals haar Kabouters zeggen

Ik vind dat verhaal wel onvolledig ze. Is ze dan geboren in België of ergens anders? Want 5 jaar in een weeshuis bij de nonnen, dat klinkt toch niet als een Belgisch verhaal... zeker niet voor iemand van de generatie van Sam, zo oud is die niet.
Ik weet niet of we dat verhaal moeten geloven. Tenzij er nu nog een hoop onthullingen komen... maar we krijgen geen enkel ander familielid te zien. Haar adoptieouders komen niet aan bod, dus niemand kan dat verhaal bevestigen.
Zo lang niemand opduikt om dat verhaal te bevestigen, ga ik er van uit dat ik het nog niet hoef te geloven.
Iemand van die generatie zou toch geen vijf jaar bij de nonnen gezeten hebben in België? Tenzij ze Pools is en een weggemoffelde zus van Waldek...

Dat dacht ik ook ; die 5 jaar en dan nog bij Nonnekes, dat bestaat toch al heel lang niet meer bij ons .

nounake schreef:Dat dacht ik ook ; die 5 jaar en dan nog bij Nonnekes, dat bestaat toch al heel lang niet meer bij ons .

Nee,nu niet meer,maar 35 jaar geleden (ruwe Thuis-schatting hé) nog wel hoor.

Caligula schreef:

nounake schreef:Dat dacht ik ook ; die 5 jaar en dan nog bij Nonnekes, dat bestaat toch al heel lang niet meer bij ons .

Nee,nu niet meer,maar 35 jaar geleden (ruwe Thuis-schatting hé) nog wel hoor.

Serieus? Ik ben nu 33 en dat lijkt mij zo onwezenlijk dat er mensen van mijn leeftijd nog bij de nonnen beland zouden zijn. Ik beeld me dan in dat in die tijd, blanke pasgeboren baby's enorm intrek waren bij mensen die geen kinderen konden krijgen... Dat ze daarvoor in de rij zouden staan. Maar 5 jaar lang niet geadopteerd worden, lijkt me straf.

Ja,echt waar en wat je daar zegt is ook waar. Er is meen ik onlangs nog een bericht geweest over iets in de jaren 80 denk ik waar "zondige meiskes" (dat was wel de term hé) hun kindje aan de nonnekes moesten afstaan die er dan op toezagen dat het kind werd geadopteerd door de "juiste familie" zoals dat heet. En nu is er zelfs een zoektocht aan de gang of die kinderen hun biologische moeder alsnog kunnen terugvinden (waarvan er waarschijnlijk al wel enkele van gestorven zijn)
Nu is het natuurlijk ook zo dat die geadopteerde kinderen ook niet allemaal doodongelukkig zijn geweest hé.

Sam noemt het bedrijf dat ze erft De Kabouters, dan is zij Sneeuwwitje. Haar interesse voor sprookjes kan voortkomen om te ontsnappen in moeilijke tijden als kind en zo begint dan " ik werd in een bos achtergelaten, niemand wou me men gaf me dan maar aan de nonnen enz... " Het echte verhaal kan te pijnlijk zijn gezien haar lang wachten en ontzetting om er
iets over te vertellen. Dit is eventjes fantasie want als kijker kan ik van dat verhaal echt niets bakken.

Wel,dat weet ik nog niet. Ik vind wel dat Sam met die eerste moeilijke stap te zetten voor haar ook wel iets losgemaakt heeft voor haar en voor Tim. En Tim heeft daar m.i. heel goed op gereageerd want hij ziet ze graag en dat is toch wat telt. Nu de vraag blijft natuurlijk: heeft Sam echt alles verteld (de brief)?

Uiteraard niet, als ervaren Thuis-kijkers zouden we dat toch moeten weten.

Zelfs Tim ( geen ervaren Thuis-kijker ) zei gisteren dat hij " dacht" dat ze misschien niet alles had verteld .

nounake schreef:Zelfs Tim ( geen ervaren Thuis-kijker ) zei gisteren dat hij " dacht" dat ze misschien niet alles had verteld .

Ha,ha je stelt me gerust. Er komt dus nog wat!