Thuisforum.be

Dieter wil niets meer met een job bij de politie te maken hebben, denk ik, dus ook geen administratieve job bij de flikken...

Ik dacht dat het vooral met wapendracht te maken had maar bon, hij is nog jong genoeg om zich te laten omscholen tot gelijk wat.

Een hart onder de riem voor Judith.
Het is niet simpel, een kind hebben dat qua uiterlijk en 'algemeen gedrag' aan de norm voldoet, terwijl veel mensen niet weten wat er achter 'de façade' schuilt.
En wat je kind ook doet, het is een BLIJFT jouw kind.
Heeft Judith fouten gemaakt? Ja, ze heeft er niet met anderen over gepraat, ze heeft haar (moeder-)hart gevolgd en gedacht dat ze het allemaal wel alleen aankon.
Kan ik (persoonlijk) haar dat kwalijk nemen? Nee, want het is niet makkelijk om te leven met iemand die 'afwijkt' van de norm.
Laat staan dat het makkelijk is om er met anderen over te praten.
Wat je ook probeert of doet, er komt altijd opnieuw dat moment dat je op die muur botst en dat alle rest rondom je verdwijnt.
Dat moment dat het enige wat je wil is, dat je kind gelukkig is en zich goed voelt in zijn/haar vel.
Heb ik met haar te doen? Ja, want het is heel triest om je kind te zien in een situatie waar je vanalles aan zou willen veranderen, maar niet kan.
Daarom, van mij een hart onder de riem voor Judith.

Heel nobele gedachten... Maar 1/ Judith is arts, wat betekent dat ze andere mensen die zo'n dingen meemaken, moet goede raad geven. 2/ Dientengevolge mag je als kritische kijker toch wel verwachten dat ze dan zelf niet zo stom zal doen om de slagen en verwondingen, toegediend door haar eigen vlees en bloed, met de mantel der liefde (of moet ik schrijven, der stommiteit) zal toedekken? 3/ Hoe je het ook draait of keert, het is een stomme verhaallijn. Die kan misschien opgaan voor minder geschoolde mensen (en daar reken ik mezelf ook bij), maar niet voor dokters en andere hulpverleners. DIE MOETEN BETER WETEN EN ERNAAR HANDELEN.
Geen medelijden van mijn kant voor Judith. Maar dat wil niet zeggen dat ik vind dat ze moet mishandelt worden.
Ik vind dat Jacques veel meer recht heeft om mijn steun.

Van mij een hart onder de riem voor alle moeders die in zo'n situatie zitten als door jou zo treffend omschreven, Satine. En ook voor alle kinderen die dagelijks moeten zien te overleven onder het juk van hun eigen negatieve gedachten.

Het moet verschrikkelijk zijn om je kind elke dag verder te zien afglijden in een door hem/haar zelf gecreëerde hel, terwijl je alleen maar machteloos kunt toekijken. Geen enkele moeder wil dat voor haar kind, en geen enkel kind zal daar bewust voor kiezen. Het zijn de omstandigheden en de geestelijke gesteldheid die daarvoor zorgen, en dat zijn allebei dingen die je helaas niet altijd onder controle hebt maar die wel voor een hele berg ellende zorgen.

Ook ik zou Judith daarom een hart onder de riem willen steken, want het zal je maar gebeuren... Ze krijgt niet alleen de ontsporing van haar zoon voor haar kiezen, maar moet daar bovenop ook nog eens zien te verwerken dat hij zijn woede volledig op haar richt. Een dubbele klap, die ik niemand toewens.

Hoewel ik het ook wel eens ben met "ikke", en het een stomme verhaallijn vind. Niet de verhaallijn op zich, maar wel hoe ze dit geschreven hebben en hoe er naar de ontknoping toe gewerkt is.
En dat vind ik echt ontzettend jammer, want deze problematiek (de geestelijke gesteldheid van een kind en de manier waarop zowel een ouder als het kind daarmee kunnen worstelen) had echt beter verdiend naar mijn mening...

En ja - vooral ook een hart onder de riem voor Jacques, want je zult maar valselijk beschuldigd worden en vervolgens je hele leven in rook op zien gaan, en niemand die dat recht wil zetten als blijkt dat het hele verhaal van leugens aan elkaar hangt.
Wat moet die man zich ellendig voelen...

Van mij krijgt heel het gezin Van Santen van mij een hart onder de riem. Stabiliteit was/is ver te zoeken daar de laatste jaren,en het is sinds de scheiding met Tom alleen maar verergerd, met als triestig dieptepunt nu de mishandeling van Stan op zijn moeder.

Judith zal natuurlijk wel allebei haar kinderen heel graag zien , dus ik neem mijn harde woorden voor haar gedeeltelijk terug. Het probleem is dat ze niet altijd lang bij stilstaat over hoe het met Stan gaat als er problemen voorkomen , zoals de nare gebeurtenissen met Emma, maar vooral de scheiding van Tom. Of ze er iets aan had kunnen veranderen, weet ik niet , maar door hem eerst te verbieden met Tom om te gaan heeft ze onbedoeld meer olie op het vuur gegooid.

Emma heeft hetzelfde als haar moeder. Zich in leven in hoe Stan of iemand zich voelt. Dat was duidelijk geworden tijdens de scheiding toen ze onmiddellijk de kant van haar moeder koos en Stan ervan langs gaf dat hij Tom nog in zijn leven wou blijven hebben.

En Stan die heeft altijd al moeite met zijn gevoelens gehad en om er met iemand over te praten. En het resultaat is bekend, opgekropte woede en frustratie, die hij letterlijk duidelijk uitte op Judith. En de voorbije jaren ontstond een tweede , manipulerende en narcistische kant, die er telkens voor zorgde dat hij toen del gehoord werd en zijn zin kreeg.


Ik hoop in ieder geval dat ze er als gezin sterker uitkomen, want ze zullen toch echt wel samen eruit geraken en verder moeten.

Thom schreef: do 28 mar 2019, 19:59 Ik hoop in ieder geval dat ze er als gezin sterker uitkomen, want ze zullen toch echt wel samen eruit geraken en verder moeten.

Thilly zal er bij helpen.

ikke schreef: do 28 mar 2019, 12:37 Maar 1/ Judith is arts, wat betekent dat ze andere mensen die zo'n dingen meemaken, moet goede raad geven.

Als buitenstaander is het altijd makkelijker dan wanneer het jezelf overkomt.
Judith is trouwens huisdokter, geen therapeut, psycholoog of psychiater.
Ik kan me heel goed voorstellen dat Judith een patiënt in een soortgelijke situatie doorverwijst naar een andere medicus of hulpverlener.
Zoals ook in de praktijk gebeurt.
Dat Judith daar als moeder heeft gereageerd en dat dit haar kwalijk wordt genomen, verwondert mij wel.

Wat Jacques betreft: daarvoor krijgt ze GEEN hart onder de riem.
Dat die man niet in ere wordt hersteld omdat zij niet wil toegeven dat Stan botweg gelogen heeft, dat is helemaal niet OK.

Toen Judith op haar trouwdag met de ontrouw van Tom werd geconfronteerd verdiende ze idd een hart onder de riem. Maar nu verdient ze enkel een ferme stamp onder haar g*t. Haar gedrag tegenover Stan, haar totale gebrek aan empathie en zelfkennis, het altijd voortrekken van de al even giftige Emma, en nu Jacques "opofferen" en zo een onschuldige mens tot een levenslang stigma veroordelen... Het is gewoon een ijskoud mens zonder meer en dat is al langer dan vandaag.

Ik vind haar geen ijskoud mens. Zij is, in mijn ogen, een mens van goede wil, dat helaas de dingen wat haar kinderen betreft verkeerd aanpakt en als ze zich dat realiseert spijt heeft en niet weet wat ze moet doen. Dat is dom, maar menselijk.
Ik vind ook dat zij hier veel te zwaar aangepakt wordt en de verwaarlozing van Stan (bijna 18) toch wel wat overdreven wordt..

satine schreef: vr 29 mar 2019, 09:40 Als buitenstaander is het altijd makkelijker dan wanneer het jezelf overkomt.

Ik vind mezelf niet echt een buitenstaander. Heb wel enige ervaring met psychische en andere problemen. Ik wil het verleden achter mij laten, maar mijn jeugd toont wel enige gelijkenis met die van Stan. In die zin dat ik sterk het gevoel had dat ik niet meetelde. Ik weet niet hoe ik zou reageren als mijn kind mij zou mishandelen, maar ik ben er vrij zeker van dat ik het niet in stilte zou dragen en snel hulp zou zoeken. Daarnaast heb ik een natuurlijke reflex om letterlijk terug te slaan als iemand zijn hand tegen mij opheft. Ik kan echt geen begrip opbrengen voor Judith die Stan maar liet betijen. En huisdokters zijn toch ook mensen die naast hun scholing ook wel "boerenverstand" zouden mogen hebben.
Nee, los van dit alles, vind ik het ongelooflijk dat het om een dokter gaat die dit overkomt, 'k kan het niet geloven. Was het nu een Nancy of iemand als Olivia geweest...

In het geval van Judith en Stan zijn wij buitenstaanders die de situatie vanop afstand nuchter bekijken.
Dat is wat ik bedoelde.
En elke situatie is anders, omdat mensen ook niet allemaal hetzelfde zijn.

Thom schreef: do 28 mar 2019, 19:59 Ik hoop in ieder geval dat ze er als gezin sterker uitkomen, want ze zullen toch echt wel samen eruit geraken en verder moeten.

Samen verder moeten ze niet per sé. Stan is binnen een dikke maand meerderjarig en ik kan mij voorstellen dat er ouders zijn die in zo'n situatie gewoon het contact verbreken. Dit was immers al zijn herkansing. Niemand kan hen verplichten samen verder te gaan. Ik kan mij goed voorstellen dat Judith, Emma en Tom zich niet meer veilig zouden kunnen voelen met hem in de buurt.

Een herkansing waar hij weinig aan heeft gehad, aangezien bijna niemand het de moeite vond om na de kerstdagen nog tijd met hem door te brengen.

Zeker sinds Jacques weer in the picture was, en Judith bovendien ook nog eens de uren van Ann overnam, zat hij er weer helemaal alleen voor. Enjij heeft het nog een aantal keren rustig proberen aan te kaarten, het is niet dat hij meteen agressief werd, he. Dus nee, ik blijf er bij , het is niet fair om zowel Judith als Stan hier als de enige schuldige(n) te zien.

Emil.