Thuisforum.be

Flower-Power schreef:Ze had bijvoorbeeld kunnen zeggen: blijf, en neem in alle rust alle tijd om je kind terug te leren kennen, en te aanvaarden zoals het is.

Toen zij nog een hij was en vertelde dat hij op jongens viel, had Simonne duidelijk ook haar vragen en haar bezorgdheden. Maar Simonne heeft het wel meteen aux sérieux genomen en beseft dat het niet anders was en dat er geen vriendinnetje meer zou komen.
Ook toen Kaat vertelde dat ze vrouw zou worden, zag je Simonne worstelen met véél vragen. Zo vroeg ze zich af waar dat gevoel plotseling vandaan kwam. Ze was bang voor negatieve reacties van andere mensen.
Simonne moet óók aan de situatie wennen en dat is toch normaal. Dat zal voor Kaat niet anders geweest zijn.

Een zéér groot verschil met Frank die de situatie zelfs weigert te erkennen. Hij is vooral boos omdat zijn kind niet geworden is wat hij voor ogen had, maar diep vanbinnen lijkt hij wel te beseffen dat het vooral aan hem ligt en niet aan Kaat, dat maakt het net zo moeilijk voor hem.
Ik snap wel dat het moeilijk is voor Frank en vooral de schrik om afscheid te moeten nemen van het oude vertrouwde, maar eigenlijk is dat kind er nog wel hé, alleen in een ander jasje.

Het feit dat Frank blijft weigeren om de situatie te erkennen
(zijn eigen gevoelens) en weigert een bladzijde om te slaan, staat wel in de weg om het te leren accepteren en later te aanvaarden.
Tijd mag Frank nemen om te leren aanvaarden, maar op deze manier zal het ook niet gebeuren.

Dat gedoe met zijn wafels gisteren was idd erg belachelijk, om over zijn logeerpartijtjes bij de kabouters nog maar te zwijgen. Meneer gaat zelfs de werkschema's aanpassen zodat hij niet meer buiten hoeft te komen. Djeezes zeg!

Frank is een te grote macho, om de huidige situatie met Kaat te kunnen aanvaarden. Zijn eigen grote EGO staat een aanvaarding (momenteel ?) in de weg. En de enige die hier schuld aan heeft, is Frank zelf, want iedereen - ook Kaat - heeft recht op zijn/haar eigen leven en eigen keuzes in dat leven ! Jemoet de mensen gewoon leren aanvaarden zoals ze zijn, in plaats van ze te proberen veranderen, zo zal je automatisch ook meer rust vinden in je eigen hart Frank !

Jammer Frank dat je gisteren niet een klein klein beetje probeerde gewoon te doen toen Kaat je aansprak.
Het had een mooie kleine aanzet kunnen zijn naar aanvaarding van zijn kind.

Eigenlijk maar een rare kronkel van Frank;

Zijn beste maat die de dood van een peuter op zijn geweten heeft wil hij nog een kans geven,
maar de situatie met zijn kind kan hij niet aan.

Ik veronderstel dat de babbel met Eddy gisteren hem nu toch gaat doen anders inzien in de situatie

Ergens snap ik Frank zijn gevoel wel, hoe hij er mee omgaat is TOTAAL verkeerd, maar wat hij voelt heb ik ook meegemaakt.
Een goede vriend van mij vertelde me zo'n 5 jaar gelden ook dat hij zich meer vrouw voelde en een transitie ging ondergaan. Ik heb hem daar van in het begin in gesteund, maar toen hij met vrouwelijke hormonen begon en steeds verder was in het proces veranderde hij (toen zij) totaal van karakter. Ondertussen hebben we (door die karakter-switch) geen contact meer en ik heb ook echt het gevoel dat Frank omschrijft 'ik ben mijn vriend kwijt', door oa die vrouwelijke hormonen verandert het karakter van een persoon compleet (toch bij deze persoon, mss is dat niet altijd zo?) . Ik heb dus nog altijd het gevoel dat er iemand nieuw is met een ander uiterlijk én karakter en ik mijn oude vriend kwijt ben.
Dus helemaal te begrijpen dat Frank rouwt om het 'verlies' van zijn zoon, maar zijn reactie en hoe hij met zijn gevoel naar Kaat toe omgaat, tja, typisch Frank zeker?

Ik had over zo'n transitie verhaal nog nooit zo nagedacht eigenlijk... Dat Frank zou rouwen om zijn zoon (alsof hij dood is) en bijna kwaad zou zijn op Kaat (die zijn zoon afgepakt heeft). Ik snap het wel. Het was ook geen goed idee om die overgang in de VS te laten doorgaan, grotendeels. Frank heeft niet geleidelijk kunnen wennen. Daar staat een vreemde voor zijn neus.

En ja, dat is zijn eigen schuld, hij had kunnen skypen. Maar op zich snap ik wel waar hij moeite mee heeft.

Waarom moet Frank zo nodig tegen Eddy vertellen dat Nancy "een ander heeft". Een klein beetje tact zou wel op zijn plaats geweest zijn.

jessie V. schreef:Waarom moet Frank zo nodig tegen Eddy vertellen dat Nancy "een ander heeft". Een klein beetje tact zou wel op zijn plaats geweest zijn.

Dat was pijnlijk, en inderdaad nogal lomp van hem. Van de andere kant hield Eddy hoop, en ik kan me voorstellen dat Frank schrik heeft dat zijn kameraad ook op dat vlak nog eens het deksel op de neus krijgt. Hij had het zeker tactvoller aan kunnen pakken, zeker omdat dat met Dieter eigenlijk alleen maar ongefundeerde roddels zijn, maar ja... Frank is en blijft Frank, hè?

Ja, Frank is en blijft Frank. Volkomen vervuld van zijn eigen `ellende`. Is nooit in staat geweest zich in iemand anders te verplaatsen. Hij had gewoon zijn mond moeten houden. Eddy zit in de bak. Zijn hoop op een hereniging met Nancy is alles wat hij heeft. Ga hem dat niet ontnemen, ook al zit dat er nog niet in. Zo iemand noemt zich een `beste vriend`.

Tja,Frank en tact,dat zijn twee heeeeel verschillende zaken.

Frank wil graag dat zijn 'beste vriend' zich even ellendig voelt als hij zelf.

Anderzijds, na Nancy haar "divorce-party" zou Eddy zijn hoop ook niet al te hoog mogen liggen dat het nog goed zal komen.

Nee, maar iets gaan vertellen dat niet waar is, was ook niet nodig.