Thuisforum.be

Ocharme, die man heeft nog een lange weg te gaan. En weet je wie hij nog het meeste pijn doet met zijn koppigheid en engdenkendheid? Zichzelf.

Misschien kunnen degenen die recentelijk een kind hebben verloren, nl. Femke en Peter, of Eddy als grootvader, Frank helpen inzien dat hij toch nog tenminste zijn kind heeft en hem helpen aanvaarden.

Ik weet niet wat ik hem nu liefst zou geven, een dikke knuffel of wat schoppen onder zijn kont. Maar het ene sluit het andere niet uit! En daarbij ik kan er toch niet aan.

Hij heeft het er erg moeilijk mee en is een beetje aan het eind van zijn latijn vrees ik. Ik weet niet of hij zich daarover kan zetten.

Natuurlijk heeft hij het er moeilijk mee, toch niet abnormaal, maar hij heeft maar 2 keuzes hé, of zich erover zetten of breken met zijn kind. Een gulden middenweg bestaat hier gewoonweg niet

Ik had compassie met Frank vandaag. Hij weet duidelijk met zichzelf geen raad...

Ik was blij te zien dat hij zijn emoties liet blijken door in tranen uit te barsten en er tegen Simonne alles uit te gooien. Dat is een immense stap vooruit. Soms klopt de manier waarop we iets zien (in zijn geval: "mijn zoon is voor altijd weg") niet maar kan het heel goed zijn om die gedachten eens te verwoorden in plaats van ze op te kroppen.

Hij zou eigenlijk gebaat zijn met prof. hulp maar hij is niet direct de persoon die een bezoek aan een psycholoog zou overwegen, hee? Ik hoor hem al afkomen: "Ne psycholoog begot, denkt gij dat ik zot ben misschien?"

Het mag maar hoeft geen psycholoog te zijn die hem rustig uitlegt dat sommige
mensen zich in het verkeerde lichaam voelen. Dat die dat zelf niet willen, er zelfs
ongelukkig door zijn. Als die zich laten ombouwen tot het andere geslacht dat ze dan eindelijk kunnen zijn wie echt zijn. Dat Franky de zoon die hij had altijd al zo was.
Ik geloof nooit dat dergelijke gedachtengang al in hem opkwam. En de tijd die hij
zogenaamd van Simonne moest krijgen volgens Kaat geeft ze hem niet.

Jules schreef:Ik was blij te zien dat hij zijn emoties liet blijken door in tranen uit te barsten en er tegen Simonne alles uit te gooien. Dat is een immense stap vooruit. Soms klopt de manier waarop we iets zien (in zijn geval: "mijn zoon is voor altijd weg") niet maar kan het heel goed zijn om die gedachten eens te verwoorden in plaats van ze op te kroppen.
Hij zou eigenlijk gebaat zijn met prof. hulp maar hij is niet direct de persoon die een bezoek aan een psycholoog zou overwegen, hee? Ik hoor hem al afkomen: "Ne psycholoog begot, denkt gij dat ik zot ben misschien?"

Ja, ik vond dat ook mooi om te zien dat hij zijn gevoelens de vrije loop liet.
1 psycholoog is naar mijn mening niet nodig, anderen moeten hem ervan proberen te overtuigen,
dat Kaat eigenlijk nog steeds dezelfde persoon is dan vroeger, het enige wat anders is, is de verpakking,
verder is en blijft de persoon die een transitie aangaat hetzelfde, mits hier en daar wat zeer kleine veranderingen in de persoonlijkheid, die even goed voor komen in de groei van 1 mens.
Wat natuurlijk niet weg neemt dat het voor Frank moeilijk blijft maar hij zal er toch mee moeten leren leven, het beste lijkt me dat hij een goed gesprek zou hebben met Kaat, waardoor hij dan zou beseffen dat alleen de verpakking van zijn kind veranderd is en niet het innerlijke.

Het is toch een rouwproces - alle verwachtingen en perspektieven t.a.v. zijn zoon zijn weggevallen. Hij zal dat toch eerst helemaal moeten verwerken voordat hij een totaal nieuwe relatie met het nieuwe kind kan opbouwen. Je kan wel zeggen dat het hetzelfde kind is, maar het perspektief is dan toch echt helemaal nieuw, zeker voor zo'n man als Frank.
De boosheid van Simonne is begrijpelijk, maar ze houdt helemaal geen rekening met de gevoelens van Frank en het feit dat hij echt in de rouw is, alsof zijn kind dood is. Zij moet dat ook nog leren inzien.

heidiw schreef:Natuurlijk heeft hij het er moeilijk mee, toch niet abnormaal, maar hij heeft maar 2 keuzes hé, of zich erover zetten of breken met zijn kind. Een gulden middenweg bestaat hier gewoonweg niet

Maar jawel, er bestaat WEL een gulden middenweg! Je kan toch je best doen om tenminste een beetje beleefd en vriendelijk te zijn tegen iemand (ja, zelfs tegen je eigen kind) die een ingrijpende beslissing neemt, ook al ga je met die beslissing niet akkoord en kan je die persoon niet meteen om de hals vliegen omdat je wat gereserveerd bent ten opzichte van zijn keuze!

Er zijn toch gradaties tussen niet akkoord gaan met wat iemand doen en hem of haar staan uitschelden voor het vuil van de straat. Maar misschien is dit inderdaad het grote probleem van de Frank, dat hij alles in zwart-wit ziet.

Ik wou dat de Cois er nog voor hem was. Dat was zowat altijd de enige die hem kon kalmeren en hem een beetje doen nadenken.

Frank toch. Zie toch eens hoeveel kwaliteiten je kind heeft, in plaats van je blind te staren op het feit dat ze anders is dan anderen!

Vandaag de eerste keer dat Frank opkwam voor Kaat door Toon op zijn tutter te slaan
Denk dat Frank op het moment dat hij Toon bezig hoorde plots besefte, shit die heeft het wel over mijn kind.
De actie van Toon zorgt er nu hopelijk voor dat Frank stilaan Kaat toch gaat aanvaarden.

Dat denk ik ook. Soms is er zo'n schok nodig en Frank lijkt toch meer te voelen voor zijn dochter dan gedacht. Mss komt het toch nog goed.
Toontje kreeg in ieder geval zijnverdiende loon.

Vond ik ook en inderdaad is Frank misschien nu wakker geschud.

Door zijn vuistslag zal Frank tot zijn stomme verbazing voor zichzelf moeten toegeven dat ongeacht voornaam of geslacht, den Toon hier wel degelijk over zijn vlees en bloed aan het razen was. Het aanvaardingsproces is begonnen.