Beste heren en dames scenaristen,
hier wat schrijven doe ik niet zo vaak, want buiten het feit dat ik me afvraag of dit ooit wel bij de juiste persoon terecht zal komen, geloof ik sowieso niet dat jullie alle kritiek (zowel positief als negatief) meenemen. Dat zou ook een onbegonnen werk zijn, aangezien je met ongeveer een miljoen kijkers toch nogal wat meningen rond je oren gegooid krijgt.
Maar na vanavond moet me toch iets van het hart, dus dat doe ik dan maar hier...
Als kijker van (letterlijk) het eerste uur, ben ik ontzettend aan jullie soap gehecht geraakt. Als Nederlandse besloot ik 22 jaar geleden om niet naar het Nederlandse "Goede Tijden Slechte Tijden" te kijken, maar naar het (in mijn ogen) veel warmere, realistischere en toegankelijkere "Thuis". Ik heb daar nooit spijt van gehad, want wat heb ik al die jaren genoten van prachtige acteerprestaties, warme momenten, herkenbare situaties, en de nodige portie extravagante drama's die eigen aan een soap zijn.
Laten we eerlijk zijn; niemand zit erop te wachten om 's avonds een half uur naar saaie, dagelijkse beslommeringen te kijken waar men thuis al genoeg mee geconfronteerd wordt. Die dagelijkse beslommeringen mogen er zijn, maar dan liefst wel overgoten met een pittig soap-sausje om duidelijk te maken dat - hoe hopeloos een situatie ook is - het altijd nog veel erger kan. Dat werd in Thuis door de jaren heen met verve gedaan, en meestal ook nog eens zonder de realiteit volledig uit het oog te verliezen (we zullen maar even zwijgen over dubbelgangers die - met alle respect - zelfs door de fantastische Pol Goossen niet gered konden worden).
Bovendien werden alle leeftijden vertegenwoordigd, en er zat voor iedere leeftijdscategorie wel een boeiend onderwerp bij.
Vaak gebeurde het zelfs dat een onderwerp waar je interesse normaal niet zo snel door gewekt zou worden, toch interessant gemaakt werd (sjoemelpraktijken in een bedrijf, bijvoorbeeld), of dat een leeftijdscategorie waar je normaal niet zoveel inkijk in hebt, juist heel ontroerende en interessante kanten bleek te hebben die je avond na avond aan de buis gekluisterd hielden.
Maar wat lijkt dat lang geleden...
Met moeite worstel ik me de laatste tijd nog door dat half uurtje gewenning. Ik doe alle mogelijke moeite om te blijven kijken, in de hoop toch nog een beetje terug te zien van de serie waar ik door de jaren heen zo aan gehecht ben geraakt. Om toch nog een glimp op te vangen van die herkenbare situaties, en bovenal van de gezichten die ik zo gewoon geworden ben na 22 jaar. Helaas zijn die gezichten voor het grootste deel verdwenen, of ze komen alleen nog maar sporadisch voorbij als hun kinderen wat streken uithalen.
Want blijkbaar stopt het leven tegenwoordig na je 70e en zijn de gebeurtenissen in een mensenleven daarna de moeite van het vertellen niet meer waard. Blijkbaar hangt het leven aaneen van studeren, feestjes in de plaatselijke studentenkroeg, haat en nijd tussen ouders en kinderen en tussen broers en zussen, of extreem gedrag zoals het verwisselen van baby's en het aftuigen van je ex-vriendin na het krijgen van een slechte diagnose.
Het zijn niet meer die kleine, warme momenten die voor een vrolijke noot moeten zorgen tijdens de aflevering. In plaats daarvan kregen we vanavond een paar volwassen vrouwen voorgeschoteld die onder het schallend genot van "Highway to Hell" lekker hatelijk lachend het meubilair van de ex in tweeën stonden te zagen.
Ik heb dan toch maar op die uit-knop gedrukt, met als lichtpuntje de wetenschap dat het echte leven gelukkig totaal niet zo cru, verknipt en eenzijdig in elkaar steekt...
